Οι δικές μου μανούλες... Συνοδοιπόροι μες την καταιγίδα... Λαχταρώντας το ουράνιο τόξο...

Κλείνοντας τον φετινό μήνα ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης σχετικά με την νεογνική απώλεια και απώλεια κύησης, θέλω να απευθυνθώ σε όλες τις αγαπημένες μου μανούλες αγγέλων. Αυτές που γνωρίζω προσωπικά, αυτές που γνωρίζω διαδικτυακά και αυτές που δεν γνωρίζω αλλά κάπου κάποια στιγμή ένα κείμενο μου τις άγγιξε, τις βοήθησε, τις έκανε να νιώσουν πως δεν είναι μόνες. 

Πολύ συχνά μου λέτε πόσο σας έχω βοηθήσει, μου στέλνετε υπέροχες ευχές με άφθονη αγάπη, μου εμπιστεύεστε τις αλήθειες σας, με έχετε στις προσευχές σας... Νομίζετε πως μόνο εγώ βοηθάω εσάς; Γελιέστε. Εσείς βοηθάτε πρώτα εμένα και μετά όλες μαζί βοηθάμε η μια την άλλη. 

Όταν  έχασα τα αγγελούδια μου δεν είχα κανέναν, τίποτα. Αν δεν είχα τον Παναγιώτη και την αδελφή μου, ειλικρινά θα είχα τρελαθεί. Δεν είναι ότι η οικογένεια δεν ήταν δίπλα μου, ή οι φίλοι. Δεν ήταν όμως με τον σωστό τρόπο. Μάλιστα έχασα πολλούς φίλους τότε. Πληγώθηκα πολύ και για αυτό. Η αδελφή μου κατάφερε να μας σταθεί επειδή αναζήτησε την βοήθεια ειδικού. Έπειτα ήρθε στην ζωή μου η πίστη, η Παναγία, η Θεία εξομολόγηση και γαλήνεψε η ψυχή μου. Τα κομμάτια μου όμως ενώθηκαν όταν κράτησα αγκαλιά το ουράνιο τόξο μου. Τότε ενώθηκα και έλαμψε το μέσα μου. Και μαζί με αυτό το παιδί ήρθε τόση Θεία Χάρη που με οδήγησε αργά και σταθερά στο να σας βρω και να είστε πλέον κομμάτι της καθημερινότητας μου. 

Μπορεί να μην θυμάμαι πάντα απευθείας την κάθε ιστορία, το κάθε αγγελούδι ξεχωριστά. Όμως κάθε βράδυ που μπαίνω σε αυτό το μαγικό μέσο, με κάθε κατάθεση ψυχής σας, παγώνω εκείνη την στιγμή τα πάντα και είμαι εκεί να σας ακούσω, να σας νιώσω, να κατανοήσω, να προσευχηθώ. Με κάθε σας απορία, αγανάκτηση, συναίσθημα σκέφτομαι με ανακούφιση: "Θεέ μου δεν είμαι μόνη... Δεν νιώθω μόνο εγώ έτσι". Μου δίνετε δύναμη, έμπνευση και κουράγιο να συνεχίζω να μιλάω γιατί δεν είναι εύκολο. Και σας ευχαριστώ για αυτό, μέσα από την καρδιά μου. 

Θέλω να ξέρετε πως είστε όλες μοναδικές. Το φορτίο που κουβαλάτε είναι τόσο βαρύ μα εσείς επιμένετε να πετάξετε. Ψηλά. Κάποιες το κάνατε ήδη. Κάποιες νιώθετε το βάρος ακόμα βαρύ και η θηλιά σφίγγει πιο πολύ. Σας νιώθω. Είστε ήδη νικήτριες. Να το ξέρετε αυτό. Δεν ξέρω γιατί κάποιες φορές το ουράνιο τόξο αργεί... Ξέρω όμως καλά πως όταν φανεί - και το λέω συνέχεια- θα σας τυφλώσει. Θα κολλήσει όλα τα σπασμένα σας. Δεν θα σας δώσει εξηγήσεις, ούτε θα σας κάνει να ξεχάσατε, ούτε θα κλείσει η πληγή. Μα πλέον δεν θα αιμορραγεί και θα νιώσετε τα αγγελούδια σας στην αγκαλιά του ουράνιου τόξου σας, θα τα δείτε σχεδόν στα μάτια του. Απλά να έχετε πίστη. 

Πίστη πως πάντα μετά την καταιγίδα ακολουθεί το ουράνιο τόξο. Και πως αυτό μπορεί να φανερωθεί με πολλούς τρόπους... 

Ευχαριστώ και πάλι, όλες αυτές τις μανούλες που φέτος τόλμησαν και μίλησαν δημόσια. Τις ευχαριστώ που εμπιστεύτηκαν σε αυτή εδώ την γωνιά το πιο σημαντικό κομμάτι της καρδιάς τους. Ευχαριστώ και την Κατερίνα που μίλησε ως αδελφή ενός αγγέλου μα και την Μάρθα που είχε την ανάγκη να μιλήσει για μας και ας μην είναι μια από εμάς. Ευχαριστώ και όλους εσάς που διαβάζατε, κοινοποιούσατε, σχολιάζατε με λόγια αγάπης και κατανόησης. 

Για μένα η ενημέρωση δεν σταματά εδώ. Τα κείμενα για τα αγγελούδια μου έρχονται αβίαστα όλο τον χρόνο, η καρδιά δεν σταματά να νιώθει τους υπόλοιπους μήνες. Θα ήθελα πολύ ωστόσο την συμμετοχή σας σε μια καινούργια αρχή.  Μια ομάδα σχετικά με την Νεογνική απώλεια και απώλεια κύησης θα είναι ενεργή όλο τον χρόνο επίσης. Θα χαρώ να σας δω εκεί  όλους εσάς που δεν έχετε βιώσει την απώλεια, ώστε να έχετε ένα δίαυλο ανοιχτό- και μακάρι να είναι αχρείαστος- σε περίπτωση που έρθετε αντιμέτωποι με την ανακοίνωση μιας τέτοιας απώλειας από κάποιο γνωστό σας άτομο. 

Όσο για σας αγαπημένες μου μανούλες αγγέλων. Θα μοιραζόμαστε τις πιο σημαντικές μας σκέψεις, κρατώντας ζωντανή την μνήμη των μωρών μας στον δικό μας κύκλο αγάπης...