Όταν ο πόνος είναι ζευγάρι με την ευτυχία...για πάντα. Η ιστορία της Τόνιας...

Είμαι η Τόνια... μαμά ενός ουράνιου τόξου  της Δέσποινας και ενός αγγέλου της Μυρτώς...

Μετά από  2 εξωσωματικές έμεινα έγκυος στα δίδυμα... Και την χαρά διαδέχτηκε το άγχος για την προωρότητα λόγω συσπάσεων που δεν αξιολόγησε ποτέ ο «γιατρός» που με παρακολουθούσε...  Φοβόμουν την προωρότητα , νομίζοντας οτι θα γεννήσω κοντά στις 35-36εβδομαδες ... 

Δεν μου περνούσε από το μυαλό ότι γεννιούνται μωρά και στις 26&3 εβδομάδες όπως γέννησα εγώ τα κορίτσια μου...

Με ξαφνική διαστολή ,έκτακτη εισαγωγή στο νοσοκομείο (ενώ είχα πάει για ένα απλό υπέρηχο) , χωρίς γιατρό να με παρακολουθεί,  (γιατί είχα φύγει από αυτόν που με «παρακολουθούσε» στην αρχή) , τελικά βρέθηκε γιατρός να με αναλάβει ... Μου κάνανε τις ενέσεις για τους πνεύμονες των μωρών , μου χορήγησαν ενδοφλέβια φάρμακο για να σταματήσουν τις συσπάσεις , αλλά τελικά το βράδυ της ίδιας μέρας οι πόνοι αυξήθηκαν , η διαστολή  έγινε πλήρης και γέννησα. Καισαρική , με ολική νάρκωση...

Ξύπνησα και δεν είδα κανέναν , παρά μόνο μία νοσηλεύτρια η οποία μου έβγαζε τον σωλήνα από το στόμα κ εγώ προσπαθούσα να μιλήσω για να μάθω αν ζούσαν τα μωρά μου , αν ήταν καλά , αν πήραν την πρώτη ανάσα... 

Είχαν κλάψει , αλλά ήταν δύσκολα ....οι πρώτες τρεις μέρες θα καθόριζαν πολλά....

Την Μυρτώ μου, (τον άγγελο μου),  την είδα πρώτη φορά το επόμενο βράδυ που την γέννησα γιατί είχα κατέβει στην μονάδα να δω την Δέσποινά μου, (το ουράνιο τόξο μου), που την έστελναν στο παίδων λόγω βραδυκαρδίας, (δεν είχαν εμβρυοκαρδιολόγο να εφημερεύει)....

Την δεύτερη μέρα της ζωής της ,κατέβηκα στο επισκεπτήριο με το καροτσάκι γιατί υπέφερα από τους πόνους της καισαρικής . Με πήγαν πρώτα στους γιατρούς για να με ενημερώσουν ότι η μικρή δεν είναι καλά , οι πνεύμονες δεν ανταποκρίνονταν , είχαν καταρρεύσει ήδη δύο φορές από το μεσημέρι και μετά , ενώ είχε αιμορραγίσει από παντού....

Με πήγαν στην θερμοκοιτίδα της και είδα ένα μικροσκοπικό πλασματάκι , διασωληνωμένο ,με πολλά  μηχανήματα γύρω της και ένα σωλήνα να αναρροφεί τις αιμορραγίες και να καταλήγει σε ένα μπουκάλι κάτω από την  θερμοκοιτίδα.....

Το επισκεπτήριο κράτησε ελάχιστα για τους άλλους γονείς... Εμένα με άφησαν να μείνω μαζί της γιατί ήξεραν ότι δεν θα τα καταφέρει....

Δεν θα ξεχάσω ποτέ που κλαίγοντας και χαϊδεύοντας την , την παρακαλούσα να τα καταφέρει  και ξαφνικά γυρνάει το κεφαλάκι της προς τα μένα , με κοιτάζει με τα ανοιχτά γουρλωτά ματακια της και ξαναγυρνάει από την άλλη κουρασμένη και παραδομένη... Το ίδιο βράδυ κατέληξε..... 

Το αεροβαπτίσαμε το κορίτσι μας και το κηδέψαμε...

Δεν έχω ούτε μία φωτογραφία της , δεν την πήρα ποτέ αγκαλιά .... Μόνο το φέρετρο αγκάλιασα και κουβάλησα για να με νιώσει λιγάκι....

24/9 τις γέννησα και 26/9 την έχασα οριστικά . Βλέπω το Δεσποινάκι μου που έχει μεγαλώσει , είναι ένα πανέξυπνο πλάσμα χωρίς προβλήματα από την προωρότητα, (έμεινε 163 μέρες στην θερμοκοιτίδα με πολλά σκαμπανεβάσματα τον πρώτο καιρό),  και εκεί που την θαυμάζω ταυτόχρονα πονάω και για την Μυρτώ μου που δεν είχε την ευκαιρία να μεγαλώσει μαζί μας ...μαζί με την αδερφή  της!!!

 Σε λίγες μέρες έχουμε τα γενέθλια και το μνημόσυνο....και όσο περνούν οι μέρες τόσο πιο έντονες γίνονται οι μνήμες, ο πόνος δυναμώνει και το κορμί πονάει...