Έχω γράψει και έχω σβήσει υπερβολικά πολλές φορές αυτό μου το κείμενο. Είναι που το θέμα δεν με έχει αγγίξει προσωπικά αλλά έχει αγγίξει ανθρώπους δικούς μου... Κοντινούς αλλά και μακρινούς... Έχει αγγίξει όμως και ανθρώπους που δεν έχω γνωρίσει ποτέ από κοντά... αλλά που η Γιάννα τους έδωσε φωνή....
Στην δεύτερη μου εγκυμοσύνη πίστευα από την ήμερα του τεστ ότι κάτι δεν θα πήγαινε καλά. Ίσως φταίει που είχα ήδη διαβάσει πολλές ιστορίες... αληθινές ιστορίες.... ίσως που είχα ήδη κλάψει για παιδιά που οι μαμάδες τους δεν γνώρισαν ποτέ....
Και όντως από την αρχή πήγαν πολλά στραβά. Διαστολή από νωρίς, ακινησία από νωρίς και άγχος... πολύ άγχος... μα συνέχιζα... συνέχιζα και να παλεύω αλλά συνέχιζα και να διαβάζω για τα αγγελάκια μας...
Αυτό παραδόξως μου έδινε δύναμη... γιατί έβλεπα γυναίκες που έζησαν τον απόλυτο πόνο και όμως στέκονται στα πόδια τους, βιώνουν τον πόνο τους μαθαίνοντας να ζουν με αυτόν. Δεν ξεχνάνε ποτέ, αντίθετα μέσα από την μνήμη καταφέρνουν και συνεχίζουν και ζουν.
Ήμουν μάλιστα αποφασισμένη ότι όταν θα το έχανα το παιδί (ήμουν τόσο σίγουρη) θα ζητούσα να την δω, να την φωτογραφίσω και να κανονίζω πράγματα στο μυαλό μου που μια έγκυος ποτέ δεν σκέφτεται.
Η εγκυμοσύνη κατέληξε καλά τελικά. Έχω στην αγκαλιά μου την μικρή μου Κ.
Όμως...
Είδα πόσο σπουδαίο είναι να μιλάς. Ξαλαφρώνεις, βρίσκεις στηρίγματα αλλά και βοηθάς ανθρώπους που ίσως να βιώνουν κάτι αντίστοιχο.
Τι θέλω να πω με αυτά που γράφω;
Όπως λέει και η αγαπημένη μου Γιάννα.... μιλήστε! Η σιωπή σε τρώει. Κι αν θέλετε έναν ακόμη λόγο για να μιλάτε...... τώρα ξέρω. Αν μου συμβεί ή αν συμβεί σε κάποιον δικό μου θα ξέρω τι να του πω. Πως να φερθώ.
Και στην ουσία αυτό το έχετε καταφέρει εσείς.
Και στην ουσία αυτό το έχετε καταφέρει εσείς.
Αλλά αυτό που περισσότερο θέλω να το τονίσω είναι για όσους δεν έχουμε βιώσει αυτόν τον τρομακτικό πόνο.
Ανοίξτε τις καρδιές σας, τα αυτιά σας... ανοίξτε την αγκαλιά σας. Κι άμα δεν ξέρετε τι να πείτε, πείτε "δεν ξέρω τι να πω".
Αγκαλιάστε τον πόνο του άλλου, αγκαλιάστε τον ίδιο. Σφίξτε τον μέχρι που να νιώσει ότι σκάει.
Και να είστε εκεί.
Και εσείς αγαπημένες μου μαμάδες αγγέλων... θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω όσο καλύτερα μπορώ μια σκέψη μου...
Λένε (σε μια φιλοσοφία που εγώ ακολουθώ και μελετώ) ότι ο θάνατος είναι το ταξίδι προς το αιώνιο φως.. είναι η πορεία μας προς την Ανατολή...
Πού είναι αυτό το φως και η Ανατολή του θα το βρει η καθεμία μόνη της....
Όμως να είστε σίγουρες ότι υπάρχει...
Μάρθα μου... Καταρχάς με συγκινεί η θέληση σου να μιλήσεις για ένα τόσο δύσκολο θέμα, και εν τέλει να το τολμάς παρότι έτρεμες να το κάνεις καθ'όλη την διάρκεια και αυτό μόνο επειδή δεν ήθελες να δείξεις ασέβεια προς κάποια μανούλα αγγέλου. Και εκτιμώ και την φοβία σου μην προσβάλλεις μα και την τόλμη σου να μιλήσεις- να ακουστεί μια ακόμα φωνή για χάρη μας- ακόμα και αν δεν έχει ζήσει την απώλεια. Σε ευχαριστώ για αυτό. Μια μεγάλη αγκαλιά από εμένα... (η φωτογραφία του κειμένου είναι βγαλμένη εδώ και πολύ καιρό από την ίδια την Μάρθα και όταν την είχε ανεβάσει στα social media, την είχε συνοδεύσει με τον τίτλο που διάλεξε τελικά και για αυτό το κείμενο της)
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιάννα μου ξερεις απο πρωτο χέρι πως ένιωθα.
ΔιαγραφήΕγω σε ευχαριστω για τον χώρο και για την υπομονή σου να διαβάσεις οσα είχα να πω.
Έτσι ρε συ Μάρθα... σε ότι μας συμβαίνει πρέπει να μιλάμε! να δίνουμε φωνή στις σκέψεις μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοσο μάλλον σε κατι τέτοια καρυδότσουφλακι μου!!!
Διαγραφήαυτίστηκα τόσο πολύ, εξέφρασες πολλές σκέψεις μου κατά τη διάρκεια της δεύτερης εγκυμοσύνης μου.είχα ακριβώς την ίδια αίσθηση, πολλές φορές οι σκέψεις μου με τρέλαναν τόσο πολύ που σχεδόν πονούσε φρικτά βαθιά μέσα μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια όλες τις μανούλες αγγέλων ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω μόνο σιωπή.... μπροστά σε αυτό που αισθάνεστε.
Και η αλήθεια είναι ότι μέσα από αυτή την κίνησή σου για ννα βοηθάς και τις μανούλες αγγέλων και τον υπόλοιπο κόσμο για το πώς πρέπει να στέκεται απέναντί τους
Ρεγγίνα μου γλυκια. Θυμάμαι βραδια αϋπνίας που διάβαζα τις ιστορίες τους και έκλαιγα. Και δεν μπορώ να φανταστώ πως θα νιώθουν εκείνες.
ΔιαγραφήΈνας μικρός φόρος τιμής στα παιδια τους ηταν το κείμενο μου.
Σε ευχαριστούμε που το αγγιξες τόσο γλυκά!!! Αγκαλιά! ❤
ΑπάντησηΔιαγραφήΛίλα μου... τεράστια αγκαλιά. Να μην με ευχαριστείς.
ΔιαγραφήΝα αντέχεις.
Τα λόγια είναι λίγα εν σύγκριση με αυτά που αισθάνομαι.... υπέροχη ανάρτηση που εκφράζει πολλές από εμάς που δεν έχουμε νιώσει την μεγαλύτερη απώλεια που μπορεί να νιώσει ανθρώπινος νους αλλά θα μπορούσε να συμβεί κ σε εμάς.... στο πίσω μέρος του μυαλού πάντα υπάρχει ή σκέψη της απώλειας κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης, μόνο στην ιδέα τρομοκράτησε... κ εγώ στην δεύτερη εγκυμοσύνη μου ένιωθα πολλές φοβίες... Μόνο σε σεβασμός εκτίμηση κ αγάπη σε αυτές τις Μανουλες Αγγέλων. Κ εσύ Γιαννα μου μας δίνεις πολύ δύναμη όλες μας! Σας φιλώ γλυκά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιρήνη μου για αυτο πρεπει να μιλάμε τελικα.
ΔιαγραφήΝα πάψει πλέον να φοβίζει κόσμο που δεν το εχει βιώσει. Γιατι υπάρχουν και εκείνοι οι γονεις που το έζησαν. Και πρεπει να είμαστε δίπλα τους.