Πάντα ήθελα να κάνω ένα αγοράκι και να τον ονομάσω Άγγελο... Αλλά όχι έτσι.....
Όλα ξεκίνησαν την ημέρα που έκανα την Β επιπέδου. Μέχρι τότε, λίγο πριν τον 6 μήνα, είχα μια υπέροχη εγκυμοσύνη με πολλά πολλά όνειρα για το πρώτο μας μωράκι..
Το ραντεβού μας ήτανε πρωί ,και γεμάτοι χαρά πήγαμε να δούμε και να ακούσουμε το μπεμπακι μας. Στο δρόμο έκανα σχέδια, όνειρα για τα πάντα, από το δωμάτιο του μέχρι τα ρούχα του, αλλά...
Μπήκαμε στο γιατρό και αφού άκουσα την καρδούλα του παιδιού μου, ήθελα να τελειώνω, να φύγω από το γιατρό γιατί κάτι δεν μου άρεσε... Επέμενε με το υπέρηχο σε ένα σημείο- στην καρδιά του. Αφού τέλειωσε μετά από 1 ώρα, μου είπε: "Βάσω έχουμε σοβαρό πρόβλημα με τη καρδιά του μωρού, δεν πρόκειται να γεννηθεί."
"ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ,αδιανόητο,δεν μπορεί μου λέει ψέματα", σκέφτηκα.
Δεν μπορώ να θυμηθώ τι άλλα έλεγε στον άντρα μου, δεν ήμουν καν εκεί, η ψυχή μου και η καρδιά μου ήτανε έτοιμες να πεθάνουν, αλλά κατέληξαν μετά από 15 μέρες... Πέρασαν 15 μέρες να πηγαίνω από γιατρό σε γιατρό και να ικετεύω με όλη μου την καρδιά για μια ελπίδα αλλά κανείς δεν μου την έδωσε, δεν την βρήκα πουθενά. Μέχρι που μου είπε ο γιατρός ότι πρέπει να γεννήσω αυτό το παιδί...
Μου έδωσε 3 μέρες να συνειδητοποιήσω τι πρόκειται να συμβεί.... Οι μέρες ήτανε βασανιστικές... αλλά οι νύχτες ανυπόφορες. Μόλις ξάπλωνα άκουγα το μπεμπάκο μου να μου κλωτσάει την κοιλιά και με δάκρυα στα μάτια παρακαλούσα τον Θεό να σταματήσει αυτό το μαρτύριο και να "φύγουμε" μαζί εκείνη τη στιγμή...
Όταν ήρθε εκείνη η μέρα της γέννας, σηκώθηκα το πρωί, αποχαιρέτησα το μωρό μου και μετά από 28 ώρες πόνων τοκετού ,γέννησα το μπεμπάκο μου......
Από εκείνη την ημέρα άδειασα, ένα κομμάτι μου είναι μαζί του, μαζί με τον Άγγελο μου- που όπως έμαθα αργότερα του κάνανε αεροβάφτιση οι γιατροί μέσα στο χειρουργείο και τον ονόμασαν έτσι.... Μπορεί να μην τον είδα αλλά τι σημασία έχει;;; Τον αγαπώ με όλη μου τη καρδιά και πιστεύω και εύχομαι ότι κάποια μέρα θα τον πάρω στην αγκαλιά μου και θα μπορέσω να του δώσω όλα αυτά που του στέρησα...
Στο νοσοκομείο στην πτέρυγα μαιευτικης, ήμουνα στο δωμάτιο μόνη,και απέναντι άκουγα τα κλάματα από τα νεογέννητα,και τα γέλια των γονιών τους και ρωτούσα τον Θεό:
"Γιατι;;;;; Γιατι το μωρο μου;;;" Είναι από τις απαντήσεις που δεν θα μάθουμε ποτέ αγαπημένες μου μανούλες!!!!!!
Πέρασαν οι μέρες και γυρίσαμε σπίτι, πιο άδειοι από ποτέ. Ονειρευόμουνα αυτή τη μέρα από όταν μάθαμε ότι ήμουνα έγκυος,να μπαίνουμε στο σπίτι μας με πολλά χαμόγελα και πολύ ευτυχία και με το μωρό μας στην αγκαλιά μας, αλλά... όπως λένε, όταν εμείς κάνουμε όνειρα ο Θεός γελάει...
Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μπορεί ένας άνθρωπος να πονέσει τόσο μα τόσο πολύ... Έχουνε περάσει 2 χρόνια, έχει έρθει το ουράνιο τόξο στην αγκαλιά μου, αλλά κάθε μέρα ,κάθε στιγμή, σκέφτομαι και τον Άγγελο μου, που έχω εκεί ψηλά, και το μόνο που εύχομαι είναι να είναι καλά, και ελπίζω να με συγχωρέσει που δεν μπόρεσα να του χαρίσω τη ζωή. Έκανα όμως ότι περνούσε από το χέρι μου...
Αυτή είναι η ιστορία η δικιά μου και του Άγγελου μου,και ελπίζω να είμαι η τελευταία μανούλα αγγέλου!!!! Τέλος θέλω να κλείσω με μια φράση που έγραψε μια άλλη μανούλα αγγέλου....
Δεν έθαψα το παιδί μου, φύτεψα ένα λουλούδι στον παράδεισο...
Όλα ξεκίνησαν την ημέρα που έκανα την Β επιπέδου. Μέχρι τότε, λίγο πριν τον 6 μήνα, είχα μια υπέροχη εγκυμοσύνη με πολλά πολλά όνειρα για το πρώτο μας μωράκι..
Το ραντεβού μας ήτανε πρωί ,και γεμάτοι χαρά πήγαμε να δούμε και να ακούσουμε το μπεμπακι μας. Στο δρόμο έκανα σχέδια, όνειρα για τα πάντα, από το δωμάτιο του μέχρι τα ρούχα του, αλλά...
Μπήκαμε στο γιατρό και αφού άκουσα την καρδούλα του παιδιού μου, ήθελα να τελειώνω, να φύγω από το γιατρό γιατί κάτι δεν μου άρεσε... Επέμενε με το υπέρηχο σε ένα σημείο- στην καρδιά του. Αφού τέλειωσε μετά από 1 ώρα, μου είπε: "Βάσω έχουμε σοβαρό πρόβλημα με τη καρδιά του μωρού, δεν πρόκειται να γεννηθεί."
"ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ,αδιανόητο,δεν μπορεί μου λέει ψέματα", σκέφτηκα.
Δεν μπορώ να θυμηθώ τι άλλα έλεγε στον άντρα μου, δεν ήμουν καν εκεί, η ψυχή μου και η καρδιά μου ήτανε έτοιμες να πεθάνουν, αλλά κατέληξαν μετά από 15 μέρες... Πέρασαν 15 μέρες να πηγαίνω από γιατρό σε γιατρό και να ικετεύω με όλη μου την καρδιά για μια ελπίδα αλλά κανείς δεν μου την έδωσε, δεν την βρήκα πουθενά. Μέχρι που μου είπε ο γιατρός ότι πρέπει να γεννήσω αυτό το παιδί...
Μου έδωσε 3 μέρες να συνειδητοποιήσω τι πρόκειται να συμβεί.... Οι μέρες ήτανε βασανιστικές... αλλά οι νύχτες ανυπόφορες. Μόλις ξάπλωνα άκουγα το μπεμπάκο μου να μου κλωτσάει την κοιλιά και με δάκρυα στα μάτια παρακαλούσα τον Θεό να σταματήσει αυτό το μαρτύριο και να "φύγουμε" μαζί εκείνη τη στιγμή...
Όταν ήρθε εκείνη η μέρα της γέννας, σηκώθηκα το πρωί, αποχαιρέτησα το μωρό μου και μετά από 28 ώρες πόνων τοκετού ,γέννησα το μπεμπάκο μου......
Από εκείνη την ημέρα άδειασα, ένα κομμάτι μου είναι μαζί του, μαζί με τον Άγγελο μου- που όπως έμαθα αργότερα του κάνανε αεροβάφτιση οι γιατροί μέσα στο χειρουργείο και τον ονόμασαν έτσι.... Μπορεί να μην τον είδα αλλά τι σημασία έχει;;; Τον αγαπώ με όλη μου τη καρδιά και πιστεύω και εύχομαι ότι κάποια μέρα θα τον πάρω στην αγκαλιά μου και θα μπορέσω να του δώσω όλα αυτά που του στέρησα...
Στο νοσοκομείο στην πτέρυγα μαιευτικης, ήμουνα στο δωμάτιο μόνη,και απέναντι άκουγα τα κλάματα από τα νεογέννητα,και τα γέλια των γονιών τους και ρωτούσα τον Θεό:
"Γιατι;;;;; Γιατι το μωρο μου;;;" Είναι από τις απαντήσεις που δεν θα μάθουμε ποτέ αγαπημένες μου μανούλες!!!!!!
Πέρασαν οι μέρες και γυρίσαμε σπίτι, πιο άδειοι από ποτέ. Ονειρευόμουνα αυτή τη μέρα από όταν μάθαμε ότι ήμουνα έγκυος,να μπαίνουμε στο σπίτι μας με πολλά χαμόγελα και πολύ ευτυχία και με το μωρό μας στην αγκαλιά μας, αλλά... όπως λένε, όταν εμείς κάνουμε όνειρα ο Θεός γελάει...
Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μπορεί ένας άνθρωπος να πονέσει τόσο μα τόσο πολύ... Έχουνε περάσει 2 χρόνια, έχει έρθει το ουράνιο τόξο στην αγκαλιά μου, αλλά κάθε μέρα ,κάθε στιγμή, σκέφτομαι και τον Άγγελο μου, που έχω εκεί ψηλά, και το μόνο που εύχομαι είναι να είναι καλά, και ελπίζω να με συγχωρέσει που δεν μπόρεσα να του χαρίσω τη ζωή. Έκανα όμως ότι περνούσε από το χέρι μου...
Αυτή είναι η ιστορία η δικιά μου και του Άγγελου μου,και ελπίζω να είμαι η τελευταία μανούλα αγγέλου!!!! Τέλος θέλω να κλείσω με μια φράση που έγραψε μια άλλη μανούλα αγγέλου....
Δεν έθαψα το παιδί μου, φύτεψα ένα λουλούδι στον παράδεισο...
Γλυκιά μανούλα που με τίμησες με το μοίρασμα αυτό ψυχής... Το πόσο λυπάμαι για την απώλεια σου είναι δεδομένο...Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που με εμπιστεύτηκες. Είμαι σίγουρη πως ο άγγελος Άγγελος σου, δεν νιώθει πως έχει κάτι να συγχωρέσει... Είμαι σίγουρη πως μόνο αγάπη και περηφάνια αισθάνεται για την ολοδική του μανούλα. Αυτό μόνο... Μια τεράστια αγκαλιά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπημενη μου Γιαννα σε ευχαριστω που μου εδωσες την ευκαιρια να πω την ιστορια μου για το μπεμπακο μου....Ευχομαι να ειναι ευτυχισμενα εκει πανω τα αγγελουδια μας....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ, πάλι δεν έχω να πω τίποτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο που να... σκέφτομαι πόσο αυτονόητα μοιάζουν όλα για εμάς που γεννήσαμε τα παιδιά μας γερά... και πως τελικά τίποτα δεν είναι αυτονόητο....
Λυπάμαι Βάσω πραγματικά.... μια αγκαλιά από μένα..
Ξέρεις Βασω μου τι εχω παθει? Από το πρωί προσπαθώ κατι να σου γράψω. Ισως λόγια συμπαράστασης αφού είμαι κ γω μανούλα αγγέλου . Αλλά δε μπορώ κ δεν ξέρω τι να πω.Απλά οτι σε νιώθω!Να σκέφτεσαι πάντα με ενα χαμόγελο τον αγγελακο σου που σε προστατεύει κ εύχομαι να παρεις αγκαλιά όποτε το επιθυμησεις κ συ το δικό σου ουράνιο τόξο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ.
Η κάθε ψυχή που αποφασίζει να ξεκινήσει το ταξίδι της για τη γη είναι γενναία!Δεν είναι πως δεν τα κατάφερε..είναι πως αυτό ήταν το σχέδιο...Μη ρωτάς ποιο σχέδιο!Το μόνο που ξέρω με σιγουριά είναι πως εκεί που είναι,είναι καλά.Αλάφρυνε την ψυχή σου και κοίτα να ζεις την κάθε στιγμή.Αυτό θέλουν οι ψυχές που φεύγουν.Να είμαστε κ να περνάμε καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφή