Όλα όσα δεν παραδέχομαι εύκολα σχετικά με την απώλεια του παιδιού μου... (οι αλήθειες της Δέσποινας)

(Σήμερα γράφει η Δέσποινα, μια μαμά αγγέλου που θαυμάζω απεριόριστα και που με έχει εμπνεύσει άπειρες φορές, τελευταία επιρροή της αυτή η ανάρτηση που προέκυψε αφού διάβασα πρώτα τις αλήθειες της Δέσποινας. Αλήθειες που με δυσκολία παραδέχεσαι καν στον εαυτό σου, πόσο μάλλον τόσο δημόσια. Φανταστείτε λοιπόν πως ένιωσα όταν στην ερώτηση μου αν έχει κάποια συγκεκριμένη εικόνα που θέλει να βάλει στο κείμενο της, μου έστειλε μια με το αγγελούδι της. Την Μυρτώ της. Η τιμή που νιώθω απεριόριστη. Η συγκίνηση μεγάλη. Ξέρετε γιατί; Όχι μόνο επειδή ξέρω πως νιώθει ακριβώς. Μα επειδή ζηλεύω που η Μυρτώ είναι στην αγκαλιά της μαμάς της. Ξέρω πως σε όλους σας μπορεί να ακούγεται μακάβριο, όμως αυτή είναι η αλήθεια της νεογνικής απώλειας. Λαχταράς μια αγκαλιά με το μωρό σου, με κάθε κόστος ψυχικό. Ολόκληρη η ιστορία της Δέσποινας, εδώ). 

7 + 1 πράγματα που δε γνωρίζεις, (και δε παραδέχομαι εύκολα), σχετικά με εμένα και την
απώλεια του παιδιού μου.

1. Όταν την έβαζαν στον τάφο, κρατούσα τα μάτια μου ανοιχτά γιατί αν βλεφάριζα θα
έτρεχε το δάκρυ που είχε μαζευτεί. Τα κατάφερα σε όλη την ολιγόλεπτη τελετή, μόνο το αριστερό μάτι μου δεν συγκράτησε ένα δάκρυ. Ένα δάκρυ μόνο.

2. Η πρώτη μας κόρη είναι, εμφανισιακά τουλάχιστον, ολόιδια εγώ. Η Μυρτούλα
αντίθετα ήτανε ολόιδια ο μπαμπάς της. Για μήνες με κατηγορούσα ότι δεν του
χάρισα την κόρη που του έμοιαζε, ενώ εγώ έχω εκείνη που μου μοιάζει. Τότε στο
μυαλό μου αυτή η σκέψη φαινότανε λογική.

3. Για μήνες κυκλοφορούσα σε πολυσύχναστα μέρη, όπως τα μεγάλα
πολυκαταστήματα και παρακαλούσα να βρω ένα παιδάκι. Να μην έχει τους γονείς
του και να μπορέσω να το πάρω και να το μεγαλώσουμε εμείς. Τότε στο μυαλό μου
αυτό το σενάριο φαινότανε λογικό…

4. Όσο κλάμα και όσο πόνο έχω βιώσει από τον χαμό του παιδιού…. Άλλο τόσο, μα ακριβώς άλλο, τόσο έχω νιώσει για την Μελίνα, που σε μια τόσο τρυφερή ηλικία έπρεπε ξαφνικά να μάθει για τον θάνατο.

5. Έχω την πεποίθηση ότι όταν κάποιος πεθαίνει, αποκτά στα χέρια του όλη την
γνώση. Μέσα σε όλα τα υπόλοιπα που αυτό σημαίνει, θεωρώ ότι του δίνεται η
δυνατότητα να δει πίσω στη ζωή του όλο το παρασκήνιο. Έτσι λοιπόν ξέρω ότι μια
μέρα θα μάθω τι συνέβη. Αυτή η άποψη μου, έκανε την ψυχολόγο να
τρομοκρατηθεί και να μου ζητήσει ραντεβού τετ-α- τετ…. Δε με ρώταγε εξαρχής η
Χριστιανή εάν βιάζομαι, να της απαντούσα ότι μπορώ να περιμένω όσα χρόνια
χρειαστεί και ότι δε σκοπεύω να κάνω τίποτα για να το επισπεύσω….

6. Κάθε χρόνο όταν ξημερώνει 31/5 ξεκινά μια δίχως έλεγχο αναδρομή του μυαλού
μου. Μετράω ματώνοντας κάθε λεπτό της μέρας. Και μόλις φτάσει 00.10 της
επόμενης… ηρεμώ. Λέω ότι τώρα έχουνε όλα τελειώσει, δε θα μπορούσα πια να την
σώσω και ηρεμώ μαγικά.

7. Στην φετινή επέτειο της Μυρτούλας, το ουράνιο τόξο μας είχε μια απόκοσμη
εμπειρία…. Μέσα στη νύχτα άρχισε να χαιρετάει το ταβάνι , να στέλνει φιλιά και να
φωνάζει ‘Γεια σου Παππούλη’. Παππούλη λέει τους Αγίους στις εικόνες. Ήτανε
πρώτη και τελευταία φορά που συνέβη κάτι τέτοιο. Ξέρω ότι η Μυρτώ ήτανε εκεί,
με παρέα μάλιστα. Ήτανε από τις πιο έντονες στιγμές της ζωής μου.

+1. Ο άντρας μου και η ψυχολόγος μας, μου είχανε απαγορεύσει να δείξω τις
φωτογραφίες της Μυρτούλας στη Μελίνα. Ένα μεσημέρι όμως περίπου 3μήνες αφού
την χάσαμε, σε ένα πολύ έντονο ξέσπασμα της Μελίνας, όπου κλαίγοντας με
κατηγορούσε ότι φταίω εγώ για όλα, ότι έπρεπε να της την φέρω σπίτι έστω και νεκρή γιατί ήθελε να την πάρει αγκαλίτσα… πήρα την απόφαση και της έδειξα. Αποφάσισα ότι το παιδί ήτανε τόσο μικρό και όλα αυτά ήταν εκτός από επώδυνα…. Τόσο αόριστα! Με τις φωτογραφίες πήρανε όλα την θέση τους. Αποδείχθηκε ότι είχα δίκιο. 

Βέβαια εδώ και χρόνια στο σαλόνι μας υπάρχει φωτογραφία και από τα 3 μας παιδιά.