Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2016

"Φωτίζοντας" τις δικές μου πληγές στις απώλειες μου... Οι δικές μου δύσκολες αλήθειες...

Το κείμενο που θα ακολουθήσει σίγουρα δεν θα είναι εύκολο, πιθανότατα ούτε καν ευχάριστο, μα δεν είναι αυτός ο σκοπός του. Σκοπός του είναι να αφυπνίσει, να ενημερώσει, να ευαισθητοποιήσει. 

Την ιδέα μου την έδωσε η γλυκιά μου Δέσποινα, μια υπέροχα μοναδική μανούλα ενός αγγέλου, και δεν ήμουν σίγουρη αν ήθελα να ανοίξω έτσι τον δύσκολο αυτό μήνα- τον μήνα ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης σχετικά με την νεογνική απώλεια και απώλεια κύησης. 

Γιατί περί αυτού πρόκειται. 

Η Δέσποινα έχει χάσει το δεύτερο μωρό της, την γλυκιά της Μυρτώ. Εγώ έχω χάσει την πρωτότοκη κόρη μου και τον πρωτότοκο γιο μου. Την Χριστίνα και τον Δημήτρη. Τα γεννήσαμε και τα χάσαμε πριν προλάβουμε να τα πάρουμε σπίτι μας. Μιλώντας για μένα, πριν προλάβω να τα πάρω καν αγκαλιά. Πριν προλάβω καν να τα δω. 

Η νεογνική απώλεια πονάει πολύ. Πολύ. Και δεν σου δίνεται η σωστή ευκαιρία να πενθήσεις. Να τιμήσεις τη μνήμη των παιδιών σου. Δεν σου επιτρέπεται να αποκαλείσαι καν μητέρα... 

Σήμερα λοιπόν θα μοιραστώ μαζί σας μερικές αλήθειες σχετικά με την νεογνική απώλεια που πονάνε πολύ. Πονάνε τόσο πολύ που αποφεύγουμε ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό να τις λέμε. Θα το κάνω με την ελπίδα να αφυπνιστούμε. Όχι να καταλάβουμε απαραίτητα κάτι που δεν έχουμε ζήσει. Μα τουλάχιστον να το σεβαστούμε. Να διδαχθούμε από αυτό. Να σκύψουμε λίγο το κεφάλι μπροστά σε αυτή την μεγαλειώδη μα τόσο υποτιμημένη απώλεια. 


  • Την κόρη μου δεν την έχω αεροβαφτίσει, ως εκ τούτου δεν την έχω θάψει.  Ως "πρωτάρα" στην νεογνική απώλεια και εφόσον στην Ελλάδα ούτε οι ειδικοί δεν σου δίνουν τις σωστές επιλογές, άφησα το νοσοκομείο να "τακτοποιήσει" το ζήτημα. Η κόρη μου λοιπόν βρίσκεται σε ένα βαζάκι- μιας και γεννήθηκε μόλις 375 γρ- στο εργαστήριο της περιγεννητικής παθοανατομολόγου. Τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Δεν θέλω καν να σκεφτώ πως η κόρη μου "πετάχτηκε¨σαν νοσοκομειακό απόβλητο. 
  • Η ίδια περιγεννητική παθοανατομολόγος μου είχε πει πως πάντα φωτογραφίζει όλα τα μωρά στα οποία κάνει νεκροψία- διότι γνωρίζει πολύ καλά πως κάποια στιγμή , έστω και πολλά χρόνια μετά- οι γονείς επιστρέφουν θέλοντας να έχουν μια εικόνα του παιδιού που χάσανε. Είναι μια πληροφορία που δεν λέει να μου φύγει από το μυαλό και κάποια στιγμή έχω σκοπό να "γνωρίσω" την κόρη μου. Όταν βρω την δύναμη... 
  • Όταν γεννούσα- φυσιολογικά- νεκρή την κόρη μου, οι "γιατροί" και οι "μαίες" δεν θεώρησαν πως χρειαζόταν να είναι..εκεί. Μπροστά μου. Μπροστά της. Το αποτέλεσμα ήταν να ακούσω την κόρη μου να σκάει στο πάτωμα. Ο ήχος αυτός μαζί με τα ουρλιαχτά μου που ακολούθησαν είναι κάτι που θα με στοιχειώνει πάντα. 
  • Η κύηση του γιου που έχασα,  αρχικά ήταν δίδυμη. Ο άγγελος γιος μου έχει ένα δίδυμο αδελφάκι που χάσαμε μόλις στην 7η εβδομάδα. Η αποβολή αυτή, και η εγκληματική ενέργεια του γιατρού να αμελήσει να μου δώσει εγκαίρως αντιβίωση, μου στοίχισε εν τέλει και το δεύτερο μωρό. Όταν ωστόσο αναφέρομαι στα αγγελούδια μου δεν το μετράω. Όχι επειδή δεν το υπολογίζω ή επειδή δεν έχω κλάψει ή δεν κλαίω για αυτό. Αλλά επειδή δεν αντέχω να το μετράω. Δεν αντέχω να σκέφτομαι πως είναι τρία τα αγγελούδια μου και όχι δυο. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο δεν "μετράω" και μια παλλίνδρομη κύηση που είχα. Έχω πονέσει όμως οικτρά για όλα τα παιδιά που έχω χάσει. 
  • Στην κηδεία του γιου μου δεν έχυσα ούτε ένα δάκρυ. Ούτε ένα. Είχα πια στερέψει. Είχα αδειάσει. Παρόλα αυτά, πάντα με κατατρέχουν αφόρητες τύψεις και ενοχές για αυτό. 
  • Κατά την διάρκεια των δυο αυτών δύσκολων εγκυμοσυνών αλλά και γεννήσεων, αντιμετώπισα απαράδεκτες συμπεριφορές- ακόμα και από πολύ οικεία άτομα. Τα έχω συγχωρήσει πραγματικά, μα μόνο για τη δική μου συναισθηματική υγεία. Τα λόγια που άκουσα ακόμα με πονάνε όποτε τα σκέφτομαι. Ακόμα θέλω να ουρλιάξω αυτά που έπρεπε να είχα ουρλιάξει, μα δεν θα το κάνω ποτέ. Όμως μην γελιέστε. Αυτούς τους ανθρώπους δεν θα τους νιώσω ποτέ πραγματικά...δικούς μου. 
  • Για χρόνια έβλεπα εφιάλτες πως είχα μωρά στην αγκαλιά μου και μου έπεφταν μες την μέση του δρόμου και σκοτώνονταν, ή πως αδυνατούσα να τα φροντίσω και πέθαιναν μέσα στα χέρια μου. Ακόμα και τώρα, κάποιες φορές ξυπνάω με ταχυκαρδίες και δακρυσμένη από τέτοιους εφιάλτες. 
  • Παρότι με τις απώλειες η πίστη μου ενδυναμώθηκε πολύ και είναι αυτή που με έβγαλε από τα σκοτάδια, εξακολουθώ να έχω βαθιά μέσα μου φόβο Θεού. Εξακολουθώ να πιστεύω πως με το παραμικρό μου ατόπημα θα με "τιμωρήσει" ξανά. Και ας μην πιστεύω καθόλου πως ο Θεός είναι τιμωρός.  Η πικρή μου αλήθεια είναι όμως πως ένα κομμάτι βαθιά μέσα μου, έχει αυτή την τόσο δα αμφιβολία η οποία και κατευθύνει την ζωή μου. 
  • Πάντα, μα πάντα- από μικρό παιδί- θαύμαζα και πονούσα βαθιά για τις μητέρες που έχαναν τα μωρά τους. Σκεφτόμουν, "Μα πως το αντέχουν;" Η απάντηση ήρθε  όταν το έπαθα η ίδια.  "Να πως αντέχουν. Δεν έχουν άλλη επιλογή". 
  • Με πονάει βαθιά που μόνο εμείς και η αδελφή μου πηγαίνουμε ακόμα τακτικά στο μνήμα του μωρού μας. Με πονάει που δεν φροντίσαμε εξαρχής να φτιάξουμε δικό μας οικογενειακό τάφο και να είναι εκεί. Τρέμω μα και ανυπομονώ για την μέρα που θα καταφέρουμε επιτέλους να τον φέρουμε στον δικό μας προσωπικό οικογενειακό τάφο. 
  • Είναι τόση αυτή η αγωνία μου που πολύ συχνά το λέω στον Παναγιώτη. "Αν πεθάνω απρόοπτα θέλω να κάνεις εκταφή το μωρό και να μας βάλεις μαζί. " Και ξέρετε; Το καταλαβαίνει απόλυτα... 
  • Με πονάει οικτρά που δεν ήμουν δίπλα στο μωρό μου όταν πέθανε. Ναι. Θα προτιμούσα να είχε πεθάνει στην ίδια μου την αγκαλιά, αντί πάνω σε ένα κρύο νοσοκομειακό κρεβάτι. 
  • Με ενοχλεί να αποκαλούν τον γιο που έχω στην αγκαλιά μου, αγγελούδι. Ο νοών νοείτω... 
  • Όσο με έκαναν οι απώλειες μου καλύτερο άνθρωπο, άλλο τόσο με σκλήρυναν και με έκαναν σχεδόν αλλεργική στην μιζέρια και την μεμψιμοιρία. Έχω σχεδόν μηδαμινή πλέον υπομονή σε ανούσια παράπονα και γκρίνιες. Ιδίως όταν είναι μόνιμη κατάσταση από τα ίδια ακριβώς άτομα. 
Αυτές είναι μόνο μερικές από τι μεγάλες και πικρές αλήθειες που μπορώ να μοιραστώ. Οι άλλες δεν είναι αποκλειστικά δικές μου αλήθειες για να έχω το δικαίωμα. Είναι του άντρα μου και με πονάνε ακόμα περισσότερο. 

Δεν ξέρω αν έγινε κατανοητό μέσα από αυτές που ήδη μοιράστηκα το πόσο πολύπλευρο, βαθύ και ουσιαστικό είναι το πένθος όταν χάνεις ένα μωρό. Όταν αντί για ζωή, δίνεις θάνατο. Ελπίζω όμως όσοι κάνατε την υπέρβαση να διαβάσετε αυτό το κείμενο, και δεν έχετε ζήσει την απώλεια, να σκεφτείτε διπλά και τριπλά την επόμενη φορά που θα μάθετε για μια μανούλα αγγέλου. 

Ελπίζω να σιωπήσετε αν δεν ξέρετε τι να πείτε, ελπίζω να δείξετε το σεβασμό που της αρμόζει, ελπίζω να δείξετε την λύπη σας για το πένθος της έστω και με ένα μόνο άγγιγμα. Ελπίζω να κάνετε ακριβώς το ίδιο και στον πατέρα ενός αγγέλου. Διότι όπως είπα ήδη. Έχει και αυτός τις δικές του αλήθειες. 



Ο Οκτώβριος είναι παγκοσμίως ο μήνας ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης σχετικά με την νεογνική απώλεια και απώλεια κύησης.  

53 σχόλια:

  1. Αληθειες που κανεις δε λογαριαζει οταν μας "σκεφτεται"...υπεροχο κειμενο...αγκαθι στην ψυχη μας παντα...με εναν λυγμο στο.λαιμο.το.διαβασα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτές οι αλήθειες που όπως λες κάνεις δεν λογαριάζει...

      Διαγραφή
    2. Αχ αυτές οι αλήθειες που κανείς δεν λογαριάζει όπως πολύ σωστά λες...

      Διαγραφή
  2. Γιάννα μου..και όλες οι μανούλες αγγέλων...σας θαυμάζω και σας στηρίζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δε θέλω να πιστεύω οτι δώσαμε θάνατο..δε θα το αντέξω κ αυτο..ας πούμε οτι δώσαμε μία διαφορετική ζωή..αλλης διάστασης. .κ είναι στο χέρι μας να κρατήσουμε τη μνήμη τους ζωντανή. .Ακόμα κ όταν τον ταφο της κορης μου (γιατι το πρωτο μ παιδι του οποίου φυλο δε γνωρίζω ,δεν ταφηκε)τον επισκέπτομαι μόνο εγώ ,ο άντρας μου κ ο γιος μου.Κ γω επίσης δε θα συγχωρησω ποτέ στον εαυτό μου που επετρεψα σε μια απαράδεκτη απαγόρευση νοσοκομείου να αφησω το παιδι μου να φύγει μόνο του.Που οταν ειδοποιηθηκα δεν έτρεξα αμέσως στο νοσοκομείο, ουτε αφησα τον άντρα μου να το κάνει.. δειλια,αδυναμια.Που έθαψα το παιδί μ με μια παγωμένη αντιδραση χωρίς καν να συνειδητοποιω τι συμβαίνει.. .
    Σε ευχαριστώ για ακομα μία φορά που εκεινη την περιοδο ησουν η μονη που εν αγνοία σου με στηριξες αφανταστα!
    Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλυκιά μου Α. Έχεις δίκιο. Μα οφείλω να σοκαρω, αλλιώς δεν αφυπνιζω. Άλλωστε, αυτή δεν ήταν η δική μας πρώτη αλήθεια; Πριν το δουλέψουμε, πριν προσπαθησουμε να ομορφυνουμε την πληγή μας; Με συγκινούν τα λόγια σου πάντα πολύ. Αυτό μόνο...

      Διαγραφή
  4. Ευχαριστούμε Γιάννα μου. ...Θα αποκτήσω και εγώ τη δύναμη κάποια στιγμή να μιλήσω..είναι νωρίς για μένα..Μιλάς εσύ μέσα από την καρδιά μου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα έρθει η ώρα γλυκιά μου. Μου αρκεί που σου δίνω εγώ φωνή...

      Διαγραφή
  5. Μια μεγαλη αγκαλια απο μενα εστω και αν ειμαι μακρια. Τα δακρυα μου δεν σταματουν και ο κομπος στο στομαχι πλεον εχει γινει πονος. Ειπες οτι ακριβως εχω νιωσει και νιωθω τοσα χρονια. Θυμωνω που αφησα τον κοσμο να με αναγκασει να ξεχασω και να πω ελα μωρε αλλη μια ειμαι στις τοσες...απλα λυπαμαι! Ειτε ειναι αποβολη κατα την διαρκεια της κυησης ειτε ειναι θανατος μετα την γεννα ενα και το ιδιο ειναι. Ο πονος της μανας ειναι ο ιδιος!
    Μια αγκαλια και ενα φιλι απο μενα. Να μου φιλησεις και το μαιμουδι!
    Αθανασία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μια μεγαλη αγκαλια απο μενα εστω και αν ειμαι μακρια. Τα δακρυα μου δεν σταματουν και ο κομπος στο στομαχι πλεον εχει γινει πονος. Ειπες οτι ακριβως εχω νιωσει και νιωθω τοσα χρονια. Θυμωνω που αφησα τον κοσμο να με αναγκασει να ξεχασω και να πω ελα μωρε αλλη μια ειμαι στις τοσες...απλα λυπαμαι! Ειτε ειναι αποβολη κατα την διαρκεια της κυησης ειτε ειναι θανατος μετα την γεννα ενα και το ιδιο ειναι. Ο πονος της μανας ειναι ο ιδιος!
    Μια αγκαλια και ενα φιλι απο μενα. Να μου φιλησεις και το μαιμουδι!
    Αθανασία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο πόνος είναι ο ίδιος. Δεν φταίς εσύ. Κάνεις δεν υπάρχει να μας βοηθήσει... Σε φιλώ γλυκά, γλυκά....

      Διαγραφή
  7. Δεν υπάρχουν λόγια .-

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δεν έχω να πω κάτι....
    Θα σκουπίσω τα μάτια μου και θα σου στείλω μια αγκαλιά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γιάννα μου με συγκλονισες για άλλη μια φορά...
    Η μητέρα μου είναι επίσης μια μανούλα αγγέλου... Στη πρώτη της εγκυμοσύνη σε αγόρι το έχασε λόγω ενός ατυχήματος... Δε μιλάει για αυτό αλλά εγώ πολλές φορές αναρωτιέμαι πως θα ήταν αν μεγάλωνα με αυτόν τον μοναδικό μεγάλο αδερφό... Και ένα κενό στη καρδιά μου κάνει πιο αισθητή τη παρουσία του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Γιάννα μου με συγκλονισες για άλλη μια φορά...
    Η μητέρα μου είναι επίσης μια μανούλα αγγέλου... Στη πρώτη της εγκυμοσύνη σε αγόρι το έχασε λόγω ενός ατυχήματος... Δε μιλάει για αυτό αλλά εγώ πολλές φορές αναρωτιέμαι πως θα ήταν αν μεγάλωνα με αυτόν τον μοναδικό μεγάλο αδερφό... Και ένα κενό στη καρδιά μου κάνει πιο αισθητή τη παρουσία του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φέτος ευελπιστώ να μιλήσουμε και από αυτή την πλευρά στο μπλογκ... Θα δεις. Λυπάμαι βαθιά για την απώλεια σας- γιατί είδες είναι και των παιδιών που προηγούνται ή έπονται... Σε ευχαριστώ για αυτή τη κατάθεση ψυχής...

      Διαγραφή
  11. Υπέροχο κείμενο σπουδαία μαμά! Υπέροχο!
    Σε φιλώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Γιάννα μου συνέχισε..Συνέχισε αυτό που κάνεις..Η καλύτερή μου φίλη υποφέρει..εδώ και καιρό..ακόμα το μόνο που ακούω είναι η σιωπή της.. δεν μιλάει για αυτό..δεν ξέρω πως θα ελευθερωθεί..μπροστά σε όσα γράφεις το μόνο που μπορώ να πω είναι σεβασμός.. στο πένθος.. στη μάνα.. κάθε φορά που σε διαβάζω επιβεβαιώνω την άποψη που έχω για σένα! Η φωτογραφία που έχει το κείμενό σου είναι απολύτως εσύ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλυκιά μου Εύη πόσο όμορφο σχόλιο με συγκινείς βαθιά. Μείνει δίπλα στην φίλη σου, σιωπηλά μα δυναμικά, σε χρειάζεται περισσότερο από ποτέ....

      Διαγραφή
  13. Και ξαφνικά νιώθω τόσο ηλίθια, που φώναξα στην κόρη μου χτες και αγανακτισα με το γιο μου που ξυπνάει χαράματα κάθε πρωί. Χαστούκι δυνατό αυτο το κείμενο, ξανά, όπως και τα αλλα. Θα αγκαλιασω τα παιδιά μου λίγο πιο σφιχτά σημερα και θα σου στειλω πολλή αγάπη. Να ξέρεις πως ειμαι διπλα σου, πάντα, κι ας μην καταλαβαίνω πραγματικά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ βρε τρελοτουριστακι μου, μες το πρόγραμμα είναι και αυτά. Αρκεί να μην γίνονται συνήθεια. Σε ευχαριστώ για όλα, νιώθω την στήριξη και την αγάπη και με συγκινείς πολύ...

      Διαγραφή
  14. Ο πόνος της μάνας ο πόνος του πατέρα=ανείπωτος...καλό μηνα με αγαπη αισιοδοξία και πολλές ομορφες στιγμες ...σε σκεφτομαι με χαρά φιλια πολλα Μαρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Στο ξαναεγραψα κ σε προηγούμενη αναρτηση..χαρη σε σενα εμαθα πως πρεπει να ακουω τις μανούλες αγγέλων..αυτο μονο αρκει.χρυσα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αρκεί πραγματικά. Με κάθε ευκαιρία ενημέρωνε και άλλους! Τότε θα έχει μπει ακόμα ένα λιθαράκι γλυκιά μου Χρύσα...

      Διαγραφή
  16. Το είδα χθες το βράδυ το κείμενο, μόλις πήγα να πατήσω πάνω η Ελπίδα άρχισε να κλαίει. Φαντάστηκα ότι θα ήταν δύσκολο και είπα να το αφήσω για αργότερα έχοντας προετοιμαστεί λίγο. Είναι όντως κάποια πράγματα που πλέον δεν μπορώ δεν μπορώ καν να τα σκέφτομαι. Γενικά πλέον νομίζω ότι προσπαθώ να θάψω μερικά μέσα μου, όχι το παιδί μου απλά μερικές σκληρές αλήθειες. Σε θαυμάζω απεριόριστα για αυτό το κείμενο να το ξέρεις! Φαντάζομαι πόση δύναμη χρειάζεται να το γράψεις εδώ εγώ που τα διάβασα πόνεσα και ταυτίστηκα. Δεν έχω τι άλλο να πω...Δεν μπορώ.
    Μεγάλη αγκαλιά♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν θέλει. Το ξέρεις καλά. Βαθιά θαμμένα, αν δεν ήταν η Δέσποινα δεν θα το είχα τολμήσει. Τεράστια αγκαλιά από μένα... 😉❤

      Διαγραφή
    2. Αν θέλει. Το ξέρεις καλά. Δεν νομίζω να το τολμούσα αν δεν ήταν για την Δέσποινα. Μια τεράστια αγκαλιά από μένα... ❤

      Διαγραφή
  17. Ανοιξα κ εκλεισα τη σελιδα πολλες φορες για να καταφερω να τη διαβασω. Μαχαιρι στην καρδια το να ερχεσαι αντιμετωπη με τις κρυφες αληθειες σου. Ειναι θαυμαστο κ θαυμασιο αυτο που κανεις. Με εκανες να σκεφτω να γραψω κ εγω την ιστορια μου. Ειναι νωρις ομως ακομα....Θα τα καταφερω καποια στιγμη. Σε ευχαριστω!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ... Να το κάνεις. Έστω και αν την διαβάσεις μόνο εσύ ή αν την σκισεις μετά. Είναι λυτρωτικο... Σε φιλώ γλυκά, γλυκά...

      Διαγραφή
  18. Μα πως το αντέχουν;" Η απάντηση ήρθε όταν το έπαθα η ίδια. "Να πως αντέχουν. Δεν έχουν άλλη επιλογή".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. ΜΑΝΟΥΛΑ ΝΑΙ ΕΙΣΑΙ ΜΙΑ ΓΛΥΚΙΑ ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΜΑΝΟΥΛΑ.ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ ΝΑ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΩ ΠΑΓΩΣΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ.ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΠΟΥ ΚΥΛΟΥΝ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΥΤΑ.ΕΙΣΑΙ ΑΞΙΑ ΘΑΥΜΑΣΜΟΥ ΒΡΗΚΕΣ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΒΙΩΣΕΣ,ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΕ ΠΟΝΕΣΑΝ,ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΕ ΣΗΜΑΔΕΨΑΝ.ΕΥΧΟΜΑΙ ΓΙΑΝΝΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΓΡΗΓΟΡΑ ΣΤΗΝ ΖΕΣΤΗ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ ΕΝΑ ΓΕΡΟ ΜΩΡΑΚΙ ΝΑ ΜΑΛΑΚΩΣΕΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΣΟΥ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου... Ο πόνος έχει ήδη γλυκανει από τα ίδια μου τα αγγελούδια. Μα αυτές οι αλήθειες κόβουν σαν μαχαίρι... Μια μεγάλη αγκαλιά...

      Διαγραφή
  20. Συγκλονιστική, αληθινή, μητέρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Συγκλονιστική, αληθινή, μητέρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Δεν ξέρω τι να πω....
    Μόνο σας θαυμάζω!!!!!
    Συνέχισε Γιάννα μου γιατί εμείς έξω από το χορό δεν μπορούμε να καταλάβουμε (όσο κι αν το θέλουμε) τον αβάσταχτο πόνο σας. Υπάρχουν εκατοντάδες γυναίκες εκεί έξω που στα λόγια σου βρίσκουν παρηγοριά και παίρνουν δύναμη.
    Είσαι υπέροχη!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γλυκιά μου Δήμητρα σε ευχαριστώ πολύ... Και ποτέ να μην τον νιώσετε τον πόνο αυτό. Ποτέ.

      Διαγραφή
  23. Έχω τρία παιδάκια. Το τέταρτο το έχασα διανυοντας την 27 εβδομάδα. Δεν ξέρω γιατί. Δεν θέλησα να μάθω. Ζήτησα να τη δω. Ήμουν εξαντλημενη για να την πάρω αγκαλιά. Της κράτησα το χέρι. Στον τάφο της μέσα στο χρόνο έχω πάει τρεις φορές. Δεν το αντέχω. Τα αδέρφια της πηγαίνουν σχεδόν κάθε Κυριακή. Λίγες μέρες αφού τη χάσαμε βρήκα ένα βότσαλο στην παραλία και έγραψα το όνομά της. Θα την βαπτίζαμε Δέσποινα. Ήταν πολύ όμορφη και έμοιαζε πάρα πολύ στην μια από τις αδερφές της. Κάθε φορά που την βλέπω να κοιμάται την φωτογραφιζω. Μου θυμίζει τόσο πολύ τη Δέσποινα. Εδώ και ένα χρόνο δεν έχει περάσει δευτερόλεπτο που να μην τη σκέφτομαι. Κι εγώ έχω πολύ θυμό μέσα μου. Στέλνω την αγάπη μου σε όλες. Βίκυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βίκυ μου λυπάμαι βαθιά για την απώλεια σου. Το έχω ξαναακουσει να μην αντέχουν την επίσκεψη στο μνήμα και είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό. Εγώ προσωπικά βρίσκω γαλήνη από αυτό. Είναι ένα σημείο αναφοράς δεν ξέρω. Εύχομαι η Δέσποινα σου να σου στέλνει ζεστασιά και δύναμη... Μεγάλη αγκαλιά

      Διαγραφή

Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...