Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2016

Για το Μαράκι... (η ιστορία ενός αγγέλου μέσα από την καρδιά της...αδελφής της).

Συνηθίζω να λέω ότι είμαι η δεύτερη από πέντε αδέλφια. Αυτό δεν είναι ακριβές, γιατί η αλήθεια είναι πως έχω πέντε αδέλφια. ‘Εναν αδερφό και τέσσερις αδερφές. Για την τέταρτη αδερφή μου θα είναι σήμερα αυτή η ανάρτηση, για το Μαράκι. Δεν είναι εύκολο να γράψω αυτές τις γραμμές, γιατί τα συναισθήματα είναι πιο δυνατά από εμένα, αλλά θα προσπαθήσω.

Ήμουν πεντέμιση χρονών όταν γεννήθηκε το Μαράκι, στις 7 Φεβρουαρίου 1992. Δεν θυμάμαι την πρώτη της μέρα στο σπίτι. Θυμάμαι όμως ότι τη λατρεύαμε κι εγώ κι ο Γιάννης. Ήταν το πουκιβάκι μας. Το Μαράκι γεννήθηκε με πρόβλημα στην καρδούλα της. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως γι΄αυτό δεν θυμάμαι την πρώτη της μέρα στο σπίτι, γιατί έμεινε αρκετά στο νοσοκομείο. Ποτέ δεν έχω ρωτήσει τη μαμά μου πολλά πράγματα για εκείνο τον καιρό, είναι κάτι για το οποίο δεν μιλάει σχεδόν ποτέ…

Θυμάμαι τη βάφτιση της. Θυμάμαι το τραπέζι κι ότι γελούσε . Δεν ξέρω σε ποιον θα έμοιαζε.

Μετά από λίγο καιρό ξαναμπήκε στο νοσοκομείο. Η μαμά έλειπε αρκετά. Όταν έκλεισαν τα σχολεία πήγαμε στο σπίτι της γιαγιάς. Εκείνες τις μέρες είχε έρθει μαζί μας η κόρη της κουμπάρας της μαμάς μου, για να μένει μαζί μας. Δε θυμάμαι το μωρό στο σπίτι τελευταία φορά, μόνο ότι την κοιμίζαμε στο σαλόνι, που ήταν δροσερά, δεν έπρεπε να ζεσταίνεται.
Ένα πρωί η μαμά, ο μπαμπάς και το μωρό έλειπαν. Μας είπαν ότι είχαν πάει στο νοσοκομείο για τις εξετάσεις της. Ήταν κάπου στα τέλη Ιουνίου.

Είχαμε τότε ένα επιτραπέζιο, το “Μάντεψε ποιος”, που παίζαμε συνέχεια με το Γιάννη. Μπορεί και να παίζαμε όλη μέρα. Το απόγευμα; μεσημέρι; Η Μάγδα σιδέρωνε και εμείς παίζαμε “μάντεψε ποιος”. Γύρισε η μαμά μου. Τότε ξαφνικά βλέπω τη Μάγδα να τρέχει να την αγκαλιάσει και να κλαίνε. Έκλαιγα και γω , αλλά δεν ήξερα γιατί.

Θυμάμαι μου είπε πως το Μαράκι έγινε τώρα αγγελάκι. Πως είναι εκεί ψηλά, μπροστά στο Θεό. Πως θα είναι συνέχεια δίπλα μας. Εκείνο το απόγευμα πετάξαμε την κάρτα με το όνομα Μαρία από το “Μάντεψε ποιος”. Για πολλά χρόνια μετά δεν ήθελα να παίξω με αυτό το παιχνίδι… Μόλις φέτος το καλοκαίρι κατάφερα να ξεπεράσω την αντιπάθειά μου αυτή...

Σε λίγες μέρες πήγαμε να την αποχαιρετίσουμε. Σ’ ένα μοναστηράκι στον Ωρωπό. Είναι από τις στιγμές που θυμάμαι πεντακάθαρα. Το Μαράκι φορούσε το βαφτιστικό της, μέσα σε ένα τόσο δα κουτάκι. Όταν η ακολουθία τελείωσε με ρώτησε κάποιος αν ήθελα να τη χαιρετίσω, όλοι τη φιλούσαν. Εγώ έκλαιγα και έλεγα συνέχεια ότι δεν θέλω και συνέχεια κοίταζα το άσπρο αγγελάκι μέσα στο κουτάκι.

Ο τάφος της είναι κάτω από δύο πεύκα. Ο πρώτος από αριστερά. Όταν γυρίσαμε από την Αγγλία, ένα καλοκαίρι έμεινα για μια εβδομάδα σε εκείνο το μοναστηράκι. Δεν ήταν πια εκεί το Μαράκι, ούτε τα υπόλοιπα αγγελάκια των διπλανών τάφων, αλλά εγώ κάθε μέρα πήγαινα και καθόμουν εκεί, κάτω από τα δυο πεύκα. Όταν σκέφτομαι το Μαράκι, πάντα εκεί έχω την εικόνα ότι είναι.






Το Μαράκι το σκέφτομαι κάθε μέρα. Στην προσευχή μου, από εκείνη τη μέρα που έφυγε, δεν έχει λείψει ποτέ. Και ξέρω ότι είναι κοντά μας. Λένε ότι τα μωράκια που έφυγαν τόσο νωρίς είναι άγγελοι, που βλέπουν το πρόσωπο του Θεού και πρεσβεύουν για την οικογένεια τους στη γη…. Έτσι είναι. Η κάθε οικογένεια που έχει ένα μωρό στον ουρανό το ξέρει αυτό, γιατί το έχει ζήσει. Κι εγώ απλά μπορώ να το επιβεβαιώσω με τη σειρά μου.

Όμως ποτέ δεν έχω μιλήσει για την απώλεια αυτή. Ούτε πολύ κοντινοί μου άνθρωποι δεν γνωρίζουν γι’ αυτό.  Η νεογνική απώλεια και η πρόωρη απώλεια, σαν τη δική μας είναι ένα ταμπού. Για πολλά χρόνια πίστευα ότι δεν πρέπει να μιλάμε γι’ αυτό σε ξένους  , ότι είναι ένα μυστικό. Η μανούλα μου σχεδόν ποτέ δεν μιλάει γι’ αυτό σε άλλους, εκτός από εμάς. Ακόμα και τώρα. Ξέρω ότι το σκέφτεται, ξέρω ότι δεν το ξεχνάει, καταλαβαίνω γιατί δεν αντέχει να πλησιάζει στο Παίδων. Σε εμάς μιλούσε βέβαια, όχι για τα ίδια τα γεγονότα, αλλά για το ότι το Μαράκι δεν χάθηκε, ότι είναι κοντά στο Θεό, ότι πρεσβεύει για εμάς. Ιδίως τότε στην αρχή, που όλα ήταν νωπά και εμείς πολύ μικρά. Θα ήθελα να το συζητούσε λίγο περισσότερο γενικά, δεν ξέρω, ίσως και να το έκανε. Εγώ δεν το θυμάμαι. Ένα πράγμα που θυμάμαι από τους γονείς μου εκείνο τον καιρό είναι ότι ήταν διαρκώς μαζί μας. Δεν ένιωσα παραμελημένη . Ίσως κλείστηκαν προς τους άλλους, δεν ξέρω, για εμάς όμως ήταν συνέχεια εκεί. Τώρα μπορώ να συνειδητοποιήσω πόσο δύσκολο ήταν.   

Η απώλεια αφήνει μια πληγή. Η πληγή που αφήνει στους γονείς, ίσως να μη κλείσει ποτέ. Όταν έγινα μαμά , μπόρεσα σε ένα βαθμό να καταλάβω τη μαμά μου. Και όταν κόντεψα να χάσω το δικό μου παιδί, έζησα για λίγες ώρες αυτό τον πόνο, που σε διαλύει.

Όμως η απώλεια για τα αδέρφια, όταν μάλιστα είναι τόσο μικρά, είναι ένα γεγονός, που δεν διαχειρίζεται εύκολα. Μετά τη Μαρία, απέκτησα τρεις αδερφές, καθεμιά τους ένα δώρο πολύτιμο. Μου πήρε πολλά χρόνια για να συνειδητοποιήσω πόσο με έχει επηρεάσει ο θάνατος της Μαρίας, πόσο έχει συμβάλλει στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου, στην αγάπη μου για τα αδέρφια μου, στις φοβίες μου, στις αντιδράσεις μου, στο συνειδητό και το ασυνείδητό μου. Μπορεί να μην την έζησα για καιρό, αλλά ήταν το πρώτο μωρό που έζησα. Ήταν η αδερφούλα μου, ένα πανέμορφο μωράκι κι εγώ ένα μικρό κοριτσάκι, που τη λάτρευα.

Λοιπόν όλα αυτά για να τα διαχειριστεί ένας άνθρωπος, πρέπει να τα μοιραστεί. Να τα συζητήσει, να κλάψει γι’ αυτά.  Να αγκαλιάσει αυτό τον πόνο, να τον κάνει μέρος του εαυτού του, για να μπορέσει τελικά να τον αντιμετωπίσει και να προχωρήσει μπροστάι. Να μπορέσει να τα κοιτάξει κατάματα, όπως κοίταζα τότε το άσπρο αγγελάκι στο κουτάκι.  Αν μετανιώνω για κάτι είναι γιατί δεν τη φίλησα τότε… Κάποιοι μου λένε ότι ήταν πολύ σκληρό το ότι παραβρέθηκα στην κηδεία της, ενώ ήμουν η ίδια τόσο  μικρή. Εγώ όμως δεν συμφωνώ. Είμαι ευγνώμων γι΄ αυτή την επιλογή των γονιών μου, γιατί αισθάνομαι ότι τη χαιρέτησα, ακόμα κι αν τότε δεν το καταλάβαινα.

Τα γενέθλιά της είναι στις 7 Φεβρουαρίου. Πάντα εκείνη τη μέρα ανάβω ένα κεράκι για εκείνη.  Είναι το μόνο που μπορώ να κάνω. Και κάθε Ιούνιο, εκεί προς το τέλος, ανάβω πάλι κεράκι για εκείνη.

Τον Ιούνιο που μας πέρασε ένιωσα κάτι περίεργο. Για πολλές μέρες, τη σκεφτόμουν διαρκώς, ενώ την είδα και στον ύπνο μου πολλές φορές. Ήταν τόσο έντονο, σαν οι σκέψεις μου μου να υπαγορεύονταν από κάποιον άλλο. Διαρκώς σκεφτόμουν ότι είχα υποχρέωση να γράψω μια ανάρτηση μόνο γι’ αυτήν. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτό που ένιωθα. Ξεκίνησα πολλές φορές να γράψω, αλλά δεν άντεξα. Δεν ήμουν έτοιμη. Ήρθε όμως η στιγμή.

Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε. Αλλά να μιλάμε, να αγκαλιάζουμε τον πόνο, τη λύπη, το συναίσθημα που μας βαραίνει. Να το κάνουμε δικό μας, για να μπορέσουμε να το αντέξουμε και να πάμε παρακάτω. Τα αγγελάκια μας εκεί ψηλά , δεν μας ξεχνάνε ποτέ. Ας μην τα ξεχνάμε κι εμείς.

Για την αδερφούλα μου που λείπει, είναι αυτή η ανάρτηση. Γιάννα σ’ ευχαριστώ, γιατί με βοήθησες και μπόρεσα να κάνω αυτό το βήμα της συμφιλίωσης με την απώλεια. Δεν ξέρω αν μπορώ να εξηγήσω πόσο σημαντικό ήταν για μένα. Συνέχισε αυτό που κάνεις.

(Γλυκιά μου Κατερίνα εγώ σε ευχαριστώ για το μοίρασμα ψυχής)


11 σχόλια:

  1. Κατερίνα μου, αυτό το ποστ το περίμενα πολύ και χαίρομαι και συγκινούμαι που τελικά αποφάσισες να το μοιραστείς μαζί μας και μάλιστα στο δικό μου χώρο, παρότι έχεις και εσύ την δική σου διαδικτυακή γωνιά... Το περίμενα διότι έχουμε ανάγκη να ακούσουμε και την άλλη οπτική. Αυτή που έχουν τα αδέλφια αγγέλων. Επίσης χρειαζόμαστε μια μαρτυρία που να έχει "αντέξει¨στον χρόνο. Δεν υπάρχει μανούλα αγγέλου που να θεωρεί πως ο χρόνος θα την κάνει να ξεχάσει, μα από ότι φαίνεται όλος ο υπόλοιπος κόσμος αυτό πιστεύει. Για αυτό και χαίρομαι διπλά για αυτή την μαρτυρία που επιβεβαιώνει τα αυτονόητα... Ξέρω πόσο δύσκολο και απαιτητικό ήταν να μοιραστείς αυτή την γωνία της ψυχής σου και θέλω να ξέρεις πως το εκτιμώ απεριόριστα... Για το Μαράκι λοιπόν, η πιο θερμή προσευχή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γιάννα μου... Ξέρεις πόσο σε ευχαριστώ, γίνομαι κουραστική. Για το έναυσμα σου, γιά την κατανόηση και την αγάπη σου. Μα πώς είναι δυνατον να ξεχάσει μια μανούλα το παιδάκι της; Ελπίζω η δική μου κατάθεση, απο την πλευρά του παιδιού που μένει πίσω, να βοηθήσει τις μανούλες... Σ ευχαριστώ για ολα! Η Παναγία μας να σε σκεπάζει και ευλογεί την οικογένεια σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ γλυκιά ανάρτηση παρόλο το πόνο που κουβαλά...
    Καλά κάνεις και θυμάσαι την αδερφούλα σου!
    Μια αγκαλιά από μένα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κατερίνα μου.. έκανες τόσο καλά που το μοιράστηκες και είμαι σίγουρη πως σου έφυγε ένα βάρος. Είναι από τα ανεξήγητα της ζωής γιατί να φεύγουν τόσο μικρά μωράκια και παιδιά, δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να το καταλάβω όσο κι αν προσπαθώ, με πονάει κι ας μην έχω γίνει ακόμα μητέρα. Αυτή σου η εξομολόγηση τιμάει την μνήμη τόσο της αδερφούλας σου όσο και όλης της οικογένειας για τον τρόπο που το αντιμετώπισε. Σ'ευχαριστούμε πολύ που το μοιράστηκες.
    Γιάννα έχεις αναλάβει ένα τόσο δύσκολο έργο και σε θαυμάζω, που προτρέπεις να μιλούν όλοι ανοικτά για αυτά τα γεγονότα. Μπράβο σου και πάλι.
    Την αγάπη μου και στις δυο σας και εύχομαι συνεχώς δύναμη σε όλους τους ανθρώπους που βιώνουν αυτές τις καταστάσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εχω γνωρισει το Κατερινακι απο κοντα... κοριτσακι μου το διαβαζα κι εκλαψα για το Μαρακι σας γιατι ολοι οι αγγελοι αξιζουν τα δακρυα μας! Ευαισθητο μου πλασμα σου στελνω μια μεγαλη αγκαλια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Διαβάζω την ανάρτηση σ'ένα καφέ ενώ περιμένω να τελειώσει η πρώτη ώρα προσαρμογής του μικρού μου στον παιδικό...και κλαίω από τις πρώτες προτάσεις...Κατερίνα μου είσαι πολύ γλυκός άνθρωπος και χαίρομαι που έμαθα αυτό το δύσκολο κομμάτι της ζωής σου! Μπράβο που το εξομολογήθηκες, ελπίζω να σε έκανες να νιώσεις καλύτερα...λίγο πιο ελαφριά στην καρδιά σου! Κι εγώ το πιστεύω πώς οι δικοί μας άνθρωποι εκεί ψηλά μας προστατεύουν και προσεύχονται για μας...φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Διαβάζω την ανάρτηση σ'ένα καφέ ενώ περιμένω να τελειώσει η πρώτη ώρα προσαρμογής του μικρού μου στον παιδικό...και κλαίω από τις πρώτες προτάσεις...Κατερίνα μου είσαι πολύ γλυκός άνθρωπος και χαίρομαι που έμαθα αυτό το δύσκολο κομμάτι της ζωής σου! Μπράβο που το εξομολογήθηκες, ελπίζω να σε έκανες να νιώσεις καλύτερα...λίγο πιο ελαφριά στην καρδιά σου! Κι εγώ το πιστεύω πώς οι δικοί μας άνθρωποι εκεί ψηλά μας προστατεύουν και προσεύχονται για μας...φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δεν ήξερα Κατερίνα μου... δεν ήξερα... με έχουν συνεπάρει τα συναισθήματα. Πολύ λυπάμαι...
    Γιάννα μου δεν μπαίνω ποτέ να διαβάσω αυτές τις στήλες σου, μην με παρεξηγείς. Γι'αυτό δε με βλέπεις εδώ να σχολιάζω. Είναι που δεν αντέχω. Πάντα κλαίω και πάντα μου παίρνει πολλή ώρα να συνέλθω έπειτα από τέτοιες ιστορίες. Έχω χάσει και εγώ ένα αδερφάκι. Πέντε είμαστε και εμείς...πέντε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Κατερίνα μου είμαι μια μαμά αγγέλου,της Μαρίας μου...πέρα από τη συνωνυμία λοιπόν που με άγγιξε ακόμα περισσότερο σε ευχαριστώ που μου επετρεψες να δω την άλλη πλευρά..εκείνη του αδερφού αγγελου. .αυτή που δυστυχώς βίωσε ο γιος μου σε μια τοσο τρυφερή ηλικία. ..θελω να πω επίσης μπράβο σε σένα κ τους γονείς σου που αποφασισατε να αποχεραιτησεις την αδελφουλα σου μεσα σε εκεινο το κουτακι..να εισαι καλά κ να κρατάς πάντα τη μνήμη της ζωντανή!
    Α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Κατερίνα δεν ήξερα.... Πόσο λυπάμαι...
    Ήσουν τόσο μικρούλα κι όμως θυμάσαι.
    Εύχομαι τέτοιες αναμνήσεις να μην έχει κανένας άνθρωπος. Μικρός ή μεγάλος!
    Δεν το έχω ζήσει βέβαια αλλά νομίζω πως είναι καλό να μιλάμε για όλα αυτά που μας στοιχειώνουν.
    Είμαι σίγουρη πως το Μαράκι σας βλέπει από εκεί ψηλά:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...