Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2016

Δύο χρόνια blogging... Ο χρόνος που βρήκα την ταυτότητα μου...

Δεύτερος χρόνος λοιπόν για αυτό το μπλογκοσπιτάκι... Και νιώθω λες και "μπλογκάρω" από πάντα. Αναρωτιέμαι γιατί δεν το έκανα όντως από πάντα. Τόσο οικείο μου είναι, τόσο δικό μου είναι όλο αυτό... 

Το γιατί και πως προέκυψε αυτό το blog το έχω ξαναγράψει. Το ότι το λατρεύω είναι πλέον γεγονός. Αυτός ο χρόνος ήταν καθοριστικός, αφού ήταν και ο χρόνος που βρήκα την ταυτότητα μου. Την διαδικτυακή εννοώ, σε αυτή εδώ την γωνίτσα στον κυβερνοχώρο. 

Η αναγκαστική αλλαγή του αρχικού ονόματος  "Το ημερολόγιο μιας μαμάς", ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ποια ήταν αυτή μου η ταυτότητα. Και ο νέος και μόνιμος πλέον τίτλος με χαρακτηρίζει όσο δεν μπορώ να περιγράψω... 

"Όταν γεννήθηκα ξανά..."  Γιατί όντως γεννήθηκα ξανά. Πέθανα και ξαναγεννήθηκα. Και βρήκα την ουσία... 

Εδώ μέσα, κάθε λέξη είναι αυθόρμητη και καθόλου προμελετημένη. Για αυτό και οι προτάσεις μου είναι τόσο μεγάλες, με τόσα κόμματα. Γράφω όπως ακριβώς σκέφτομαι. Από τις καταθέσεις ψυχής μέχρι και τις απλές συνταγές, πάντα δίνω μαζί ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μου. Πάντα θέλω να εμμένω στην ειλικρίνεια, στην ελπίδα, στην πίστη, στην θετική διάθεση, στο ροζ που κρύβεται πίσω από το γκρίζο. Θέλω το άτομο που επέλεξε να με διαβάσει να χαμογελάσει πλατιά, να κλάψει πολύ αν το έχει ανάγκη, να αγγίξω μια τόση δα γωνίτσα στην καρδιά του και το μυαλό του όπου κανείς άλλος δεν έχει καταφέρει να αγγίξει. Θέλω να μάθει να βλέπει τις μικρές αόρατες μα τόσο σημαντικές λεπτομέρειες της ζωής, θέλω να βλέπει το θαύμα που κρύβει ένας ουρανός με σύννεφα, θέλω να καταλάβει πως πίσω από αυτά κρύβεται ο ήλιος ακόμα και αν δεν τον βλέπει, θέλω να το καθησυχάσω πως πάντα- μα πάντα- μετά την καταιγίδα ακολουθεί το ουράνιο τόξο. Δεν φανερώνεται πάντα στον δικό μας ουρανό. Μπορεί να αργήσει λίγο. Μα θα φανεί και στον δικό μας. Και θα είναι εκτυφλωτικό, θα σας το λέω μέχρι να το πιστέψετε. 

Μα πιο πολύ από όλα θέλω να σταθώ σε όλες αυτές τις μανούλες που βίωσαν και βιώνουν ότι και εγώ. Σε κάθε γυναίκα που αναγκάστηκε να δώσει πίσω το αγγελούδι της στον Δημιουργό του πριν προλάβει καν να το χαρεί. Θέλω να εναποθέσω ένα φόρο τιμής και μνήμης σε κάθε μωρό που έμαθε να πετάει πριν μάθει να περπατάει. Θέλω να σπάσω το ταμπού, ο νεογνικός θάνατος και η απώλεια κύησης να μπορούν να συζητιούνται και το κυριότερο να υπάρχει ο χρόνος, ο χώρος και η κατανόηση για το πένθος που ακολουθεί. Να υπάρχει η σωστή αντιμετώπιση. Να αλλάξει ο τρόπος που χειρίζονται μέχρι και τα νοσοκομεία αυτού τους είδους τις απώλειες. Να ενημερωθούμε από τους παθόντες. 

Μια μεγάλη και πολύ σημαντική στιγμή για μένα μέσα σε αυτό τον χρόνο ήταν όταν αποφάσισα να φτιάξω μια ομάδα για όλες αυτές τις μανούλες. Μια ομάδα καταφύγιο για αυτές τις πληγωμένες ψυχές. Που θα μπορούν να μοιραστούν όλα αυτά τα συναισθήματα που κανείς άλλος δεν αντιλαμβάνεται αν δεν τα έχει ζήσει. Όλα αυτά που οι περισσότεροι αποφεύγουν να ακούσουν, είτε από φόβο μην τους συμβεί το ίδιο, είτε από αμηχανία. Και νομίζω πως τα κατάφερα. Έχουμε μια δεμένη σαν γροθιά ομάδα. Μια ομάδα που ξεκίνησα για να βοηθήσω μα βοηθήθηκα πάνω από όλους εγώ. Γιατί βρήκα επιτέλους και εγώ έναν ακροατή στις μνήμες μου. Βρήκα μια κατανόηση στο πένθος που ξέρω πια πως δεν  με εγκαταλείπει ποτέ. Απλώς αλλάζει μορφές. Βρήκα έναν σύμμαχό στο γεγονός πως δεν ξεχνάς. Βρήκα μια ακόμη οικογένεια. 

Και είμαι ευγνώμων για αυτό. 

Όπως είμαι και ευγνώμων για όλες αυτές τις διαδικτυακές φιλίες που έχω κάνει μέσω του blog. Όχι μόνο με άλλες bloggers μα ακόμα και με αναγνώστριες. Όσοι από αυτούς με διαβάζουν συστηματικά τολμώ να πω πως με γνωρίζουν καλύτερα και από ανθρώπους που έχω στην ζωή μου ακόμα και χρόνια. Διότι μέσα στην ρουτίνα, τα προβλήματα, την καθημερινότητα δεν υπάρχει πάντα χρόνος ούτε καν για μια συνάντηση πόσο μάλλον για ουσιαστικές κουβέντες. Εγώ όμως κάθε βράδυ που βάζω το μαιμουδάκι για ύπνο, μπαίνω μέσα σε αυτό τον μαγικό κόσμο και στην άνεση της δικής μου ώρας, χωρίς το άγχος πως αναγκάζω κάποιον να με ακούσει θέλει δε θέλει, καταθέτω κάθε μέρα και ένα ακόμα κομμάτι της ψυχής μου, ένα ακόμη κομμάτι της μέρας που πέρασε. Και ο κάθε ένας που επιλέγει να με διαβάσει, μπαίνει και αυτός στον δικό του χρόνο και το κάνει, ταυτίζεται, διαφωνεί, μπαίνει σε σκέψεις... Για αυτό σας λέω- γνωριζόμαστε μην γελιέστε. Γνωριζόμαστε και ας μην γνωριζόμαστε. Και ας γίνεται η "συνάντηση" μας ετεροχρονισμένα. Για αυτό τα σχόλια σας μου είναι τόσο σημαντικά διότι μου δίνετε και εμένα ένα feedback αυτής της συνάντησης. Ακόμα και αν είναι ένα απλό, "Όμορφο κείμενο, φιλιά πολλά". Και για αυτό ποτέ μα ποτέ δεν παραλείπω να απαντώ σε καθέναν από εσάς ξεχωριστά. 

Οπότε ναι. Το blogging είναι λατρεία. Είναι κόλλημα και ψυχοθεραπεία. Και ανυπομονώ να δω τι αλλαγές θα φέρει και αυτός ο χρόνος. Πόσες νέες γνωριμίες. Ποιες θα είναι καρμικές. 

Μα πιο πολύ από όλα ανυπομονώ να δω τι μαιμουδιές θα κάνει αυτό το τερατάκι που έχω για παιδί και να τις μοιραστώ μαζί σας. Εγώ θα είμαι εδώ, στο αγαπημένο μου τραπεζάκι, με την τεράστια κούπα καφέ από την μια μεριά και το liposan, (πάντα), από την άλλη να τις καταγράφω. Κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή. Έτσι απλά, ειλικρινά και ξάστερα. 







20 σχόλια:

  1. Χρόνια πολλά στο μπλογκ σου... Ναι το blogging είναι όλα αυτά ...Και είναι πράγματι φοβερό που γνωριζόμαστε χωρίς να γνωριζόμαστε! Συνέχισε άλλο μου μισό του μπλογκ να καταθέτεις Σκέψεις συναισθήματα και εμπειρίες...για πολλά πολλά χρόνια ακόμα.
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ γλυκιά μου Ρεγγινα...Σε φιλώ γλυκά γλυκά

      Διαγραφή
  2. Πραγματι τα κειμενα σου πολλες φορες με κανουν να κλαιω και αλλες πιανω τον εαυτο μου να χαμογελα! Οντως εχεις ενα χαρισμα στο γραψιμο που σε κανει να θελεις να μην τελειωσει το κειμενο που διαβαζεις! Συνεχισε Γιαννα μου! Σε φιλω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρίνα μου γλυκιά... Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου 💖

      Διαγραφή
  3. Χρόνια πολλά στο blog σου!!! Εύχομαι να συνεχίσεις να γράφεις για πολλά πολλά χρόνια! Προσωπικά έχω λίγο καιρό που ξεκίνησα αλλά σε καταλαβαίνω απόλυτα αυτό που λες για την κατάθεση ψυχής!!! Κάθε φορά δίνεις και ένα κομμάτι του εαυτού σου και αυτό φαίνεται!!! Είσαι αληθινή πέρα για πέρα και απολαμβάνω τόσο να σε διαβάζω... χαίρομαι τόσο που σε βρήκα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ κουκλίτσα μου. Πάντως τα κείμενα σου δείχνουν να το κάνεις απο πάντα... Και εγώ χαίρομαι που "βρεθήκαμε"! Φιλιά πολλά πολλά

      Διαγραφή
  4. Χρόνια πολλά στο σπιτάκι σου, Γιάννα μου! Συνέχισε να γράφεις όπως μόνο εσύ ξέρεις! Χαίρομαι πάρα πολύ που σε γνώρισα και ελπίζω κάποια στιγμή να συναντηθούμε και από κοντά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αθηνουλα μου... Μια μεγάλη ζεστή αγκαλιά σου στέλνω. Νομίζω πως είσαι απο τα άτομα που η ζωή θα τα φέρει έτσι που θα γνωριστούμε... Φιλιά πολλά πολλά

      Διαγραφή
  5. ΣΕ ΔΙΑΒΑΖΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΕΧΩ ΚΛΑΨΕΙ ΠΟΛΥ ΣΤΑ ΠΡΩΤΑ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΑ, ΠΟΥ ΠΑΡΟΛΟ ΗΤΑΝ ΜΕΓΑΛΑ ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΜΕ ΚΟΥΡΑΖΟΥΝ , ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΝΑ ΤΕΙΛΩΣΕΙ..ΣΕ ΦΙΛΩ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΕΧΕΙς ΓΙΩΤΑ ΣΥΝΑΔΕΡΦΙΣΣΑ BLOGGER

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ποια συναδελφισσα Γιώτα είσαι; Το lolipopακι; Σε ευχαριστώ πολύ για τα γλυκά σου λόγια... Με συγκινεις... Φιλιά πολλά πολλά

      Διαγραφή
  6. Ε λοιπόν Γιάννα νόμιζα ότι ήσουν περισσότερο χρόνο στη μπλογκόσφαιρα! Σε δύο μήνες κλείνω κι εγώ τη διετία!
    Να τα εκατοστήσεις καλη μου Γιάννα και είσαι τόσο ανοιχτό βιβλίο που όντως νιώθω σαν να σε ξέρω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ότι ξεκίνησες μετά απο μένα μου φαίνεται παράξενο διότι και εγώ νόμιζα πως προϋπήρχες απο καιρό... Κοίτα να δεις.. Μοιραζόμαστε πολλές σκέψεις εμείς οι δυο... Σε φιλώ γλυκά γλυκά, Δέσποινα μου.

      Διαγραφή
  7. Τόσο αληθινό που δεν ξέρω τι άλλο να πω...Θέλω να ξέρεις πως εμένα πάντα με αγγίζουντα κείμενα σου,όλα... μακάρι να συνεχίσεις να το κάνεις για καιρόοοοοο...!!!
    Και κάτι άλλο, ξεκίνα βρε να γράφεις κανα βιβλί, αφου το'χεις!!!
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ηρώ μου, τι να πω σε εσένα πάρα ένα μεγάλο, μεγάλο ευχαριστώ.... Φιλιά πολλά πολλά

      Διαγραφή
  8. Γιάννα μου είσαι μια γυναίκα πολύ δυνατή, μπορεί να μην γνωρίζόμαστε όπως λές και εσύ, αλλά με τα κείμενα σου μου δίνεις λίγο από την δυναμή σου! Χρόνια πολλά κορίτσι μου, σύνεχισε να κάνεις αυτό που σε ευχαριστεί περισσότερο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αθηνά μου, σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου... Σε φιλώ γλυκά...

      Διαγραφή
  9. Έχω κλάψει, έχω γελάσει, έχω προβληματιστεί, έχω ευχηθεί να μην τελειώσει το κείμενο που διαβάζω...συνέχισε να μας εμπνέεις και να μας κρατάς συντροφιά σε αυτό το ταξίδι της μητρότητας..ομολογώ ότι το κόλλημα που έχω μαζί σου δεν μου έχει ξανατύχει! Ευχαριστούμε Γιάννα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα μου με συγκινεις βαθιά... Σε ευχαριστώ για τα υπέροχα σου λόγια... Είσαι η Κατερίνα που νομίζω;; Φιλιά πολλά πολλά

      Διαγραφή
  10. ναι ναι εγώ! σου έχω γράψει αρκετές φορές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αλήθεια;; Δεν νομίζω να έγραφες Λάρισα, θα το είχα υποψιαστεί... Με συγκινείς.... Σε φιλώ γλυκά γλυκά...

      Διαγραφή

Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...