Αφημένη στον ειρμό των σκέψεων μου....

Θα γράψω ακολουθώντας τον ειρμό των σκέψεων μου χωρίς να επιχειρήσω να έχει αυτό το κείμενο αρχή, μέση και τέλος. 

Ξυπνάω σήμερα το πρωί με αυτά τα νέα. Φυσικά σοκάρομαι, στεναχωριέμαι, για μια ακόμη φορά αναρωτιέμαι προς τα που οδεύουμε σαν ανθρωπότητα. Δεν έχω όμως χρόνο να το σκεφτώ , έχω να ετοιμάσω το μικράκι μου να πάμε εκκλησία- σήμερα διότι αύριο είναι η ευκαιρία μας να στολίσουμε το δέντρο μας αφού θα είναι και ο μπαμπάς μας σπίτι σε ένα από τα σπάνια ρεπό του. 

Μπαίνοντας στην εκκλησία βλέπω πως έχει μνημόσυνο. Πλησιάζοντας όλο και πιο κοντά σοκάρομαι με την φωτογραφία δίπλα στα κόλλυβα. Ένα αγοράκι, 10 με 12 χρονών, όμορφο και χαμογελαστό- μια φωτογραφία πιθανότατα τραβηγμένη σε κάποια παρέλαση αν κρίνω από τα ρούχα που φοράει. 

Ματώνει η καρδιά μου. Γιατί, γιατί, γιατί; Έχω ένα κόμπο στον λαιμό σε όλη την λειτουργία. Λίγο πριν το τέλος καταφτάνει και η οικογένεια, αυτή η μάνα που την καταλαβαίνεις μόνο από το κλάμα της, δεν χρειάζεται να την δεις. Το καταλαβαίνεις. Είναι το κλάμα το βουβό στην αρχή, που όσο περνάει η ώρα γίνεται λυγμός, λυγμός που δεν μπορεί να ελέγξει πια και δεν νομίζω πως την αφορά. Ξέρω πως σκέφτεται, δεν μπορεί να διανοηθεί πως αυτό το μνημόσυνο γίνεται για το δικό της αγγελούδι. Όσο κοιτάει την φωτογραφία τόσο δεν το πιστεύει. Πονάει, πονάει, πονάει. 

Αρχίζει το μνημόσυνο και ακούω διαρκώς " Μετά   πνευμάτων   δικαίων   τετελειωμένων,   την ψυχήν του δούλου  σου,  Σώτερ, ανάπαυσον, φυλάττων αυτήν εις την μακαρίαν ζωήν, την παρά σοι, φιλάνθρωπε.Εις την κατάπαυσιν σου, Κύριε, όπου πάντες οι Αγίοι σου  αναπαύονται, ανάπαυσον και   την ψυχήν του δούλου σου, ότι μόνος υπάρχεις αθά­νατος." Και σκέφτομαι πως στα μνημόσυνα θα έπρεπε να ψάλλονται ευχές και για όσους μένουν πίσω. Για αυτούς είναι ο αγώνας ο ψυχικός. Αυτοί χρειάζονται ανάπαυση ψυχής, δύναμη και σθένος. "Παναγίτσα" μου σκέφτομαι "σε εκλιπαρώ. Στείλε σε αυτή την μανούλα δύναμη, ένα σημάδι να ζεσταθεί η ψυχή της, κάτι..."  Θέλω να κλάψω μα δεν αφήνομαι. Δεν έχω το δικαίωμα, η δικοί του άνθρωποι, όσοι τον γνώριζαν πονούν πραγματικά. Αυτοί να κλάψουν , να θρηνήσουν να το βγάλουν από μέσα τους. Έχω και το μικράκι μου που είναι τόσο χαρούμενο, όλο τον σταυρό του κάνει και λέει "Αμήν, Αμήν, Αμήν". Τα παιδάκια που έχουν έρθει για τον φίλο τους τον κοιτούν και χαμογελούν... Μα έχουν μια πίκρα στα μάτια... 

Γνώρισαν και αυτά για πρώτη φορά τον θάνατο. Ο Ιερέας μιλάει για αγγελούδια, για πραγματικό παράδεισο και τα βλέπεις να κλαίνε. Ποιος ξέρει τι σκέφτονται, τι νιώθουν, τι φοβούνται... Η καρδιά μου πια αιμορραγεί...

Βγαίνοντας από την εκκλησία δεν έχω πάλι χρόνο να το σκεφτώ. Ο Δημήτρης ζητάει τον ξάδελφο του, θέλει να παίξουνε, ανυπομονεί, είναι χαρούμενος που θα πάει στην γιαγιά του. Βλέπω το μουτράκι του να μου χαμογελάει από τον καθρέφτη και φωτίζεται και πάλι η μέρα μου. Μια γεμάτη μέρα με την οικογένεια, με τρέξιμο πίσω από μικρά τερατάκια με μισοτελειωμένες κουβέντες που ποτέ δεν σε αφήνουν να ολοκληρώσεις. Σπίτι μετά, μαζέματα, ετοιμασίες για ύπνο, μπανάκι, και πάλι δεν υπάρχει χρόνος να σκεφτείς. 

Μόλις ξαπλώνει δίπλα μου αποκαμωμένος από μια μέρα γεμάτη ένταση και καθόλου ξεκούραση για να κοιμηθεί, μπαίνω στο κινητό μου να καθαρίσω και εγώ λίγο το κεφάλι μου. Και πέφτω πάνω σε απανωτά status γεμάτα με θρήνο για το Παρίσι, ο Πύργος του Άιφελ παντού- σελίδες, προσωπικές και μη- όλοι δείχνουν με τον σημερινό τρόπο, αυτόν του διαδικτύου, τον αποτροπιασμό τους, το σοκ τους, την λύπη τους. Βλέπω προφίλ όλα "ντυμένα" με την γαλλική σημαία προς ένδειξη συμπαράστασης στο πένθος της Γαλλίας.  Σχεδόν όλα τα προφίλ. Παντού η γαλλική σημαία. Όπως και τότε με την συμπαράσταση προς τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων. 

Και θυμώνω. Αλήθεια. Θυμώνω διότι όταν τον μήνα ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης σχετικά με την νεογνική απώλεια, ζητήθηκε- παγκόσμια δεν μιλάω μόνο για το αυτό εδώ το μπλογκ- να ντυθούν τα προφίλ στα χρώματα της, ελάχιστοι το έκαναν. Τα ίδια τώρα τον Νοέμβριο με την  υποστήριξη σχετικά με την προωρότητα -με το να ντύσουν τα προφίλ τους με την μοβ κορδέλα- ακόμα λιγότεροι το έκαναν. Το ίδιο και με τον καρκίνο του μαστού. Και φυσικά και θυμώνω, δεν είναι θέμα "νίκης"- ποιος κατάφερε να επηρεάσει περισσότερο κόσμο. Είναι ότι συνήθως υποστηρίζουμε ή ενστερνιζόμαστε αυτό που φοβόμαστε ότι μας απειλεί άμεσα ή αυτό που νιώθουμε ότι δεν μας απειλεί καθόλου...

Θυμώνω επίσης διότι όπως πολύ σωστά έγραψε η γλυκιά μου Αντωνία στο δικό της status, 

"Ο κόσμος που ζούμε σήμερα, είναι ίδιος με αυτόν που ζούσαμε πριν μια εβδομάδα, πριν ένα χρόνο, πριν δέκα ή πριν τριάντα. Σφαγές και θηριωδίες γινόντουσαν πάντα, πόνος και εξαθλίωση υπήρχαν πάντα. Απλώς η φρίκη ήταν πάντα μέρος του "τρίτου" κόσμου, του ξεχασμένου από τους θεούς και εμάς τους "πολιτισμένους". Τώρα είναι δίπλα μας και αναγκαζόμαστε να κρατήσουμε τα μάτια μας ανοιχτά και να τη δούμε... Αν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι, ας αλλάξουμε τον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας..."


Στην Συρία μόνο μετράμε 100.000 θύματα πολέμου, μόλις από το 2011, εκ των οποίων οι μισοί είναι απλοί πολίτες. Από τον 14ο αιώνα το Αφγανιστάν βρίσκεται σχεδόν διαρκώς σε πόλεμο. Οι γυναίκες στο Ισλάμ, ακόμα και τώρα, θεωρούνται κατώτερα πλάσματα και τιμωρούνται με βίαιες παραμορφώσεις από δηλητήριο, τιμωρούνται ακόμα και με θάνατο. Καθημερινά, 6000 νεαρά κορίτσια υπόκεινται σε κλειτοριδοεκτομή. 29000 παιδιά πέθαναν τους προηγούμενους μήνες στην Σομαλία από πείνα, (επαναλαμβάνοντας τα γεγονότα της Αιθιοπίας την δεκαετία του '80),  ενώ εκατομμύρια άνθρωποι απειλούνται από ξηρασία και έλλειψη ανθρωπιστικής βοήθειας στην Αφρική. 32 μέχρι πριν μερικές μέρες, ο αριθμός των νεκρών προσφύγων, ανθρώπων που εγκατέλειψαν τα πάντα σε μια απελπισμένη προσπάθεια για μια αξιοπρεπή ζωή- οι οποίοι όμως προστείθενται σε ένα εξαιρετικά μακρύ κατάλογο προσφύγων- με τους Μικρασιάτες να έχουν χαρακτηριστεί η μεγαλύτερη μετακίνηση πλυθησμού στην ιστορία. 

Η ζωή μας, ο κόσμος μας, τα έθνη μας, δεν είναι αγγελικά πλασμένα. Καθημερινά σημειώνονται τεράστιες τραγωδίες, τόσο σε προσωπικό, κοινωνικό, κρατικό, εθνικό όσο φυσικά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Δεν λέω πως δεν πρέπει να μας αγγίζουν, να μας στεναχωρούν, να μας προβληματίζουν. Λέω μόνο πως αυτό είναι παροδικό. Το έχω ξαναπεί, τόσο για τον αδικοχαμένο Βαγγέλη, όσο και για τον μικρό  Alyan, οι άνθρωποι τείνουμε να ξεχνάμε. Μάλλον είναι μια μορφή επιβίωσης δεν ξέρω. Απλά θα προτιμούσα αντί να είμαστε τόσο παθιασμένοι και παρορμητικοί προσωρινά, να ήμασταν τόσο επίμονοι και δυναμικοί σε μόνιμη βάση- να προσπαθούσαμε πάντα για το καλύτερο, ο καθένας από το πόστο του- ο καθένας σε προσωπικό επίπεδο. 

Ο δημόσιος υπάλληλος που κάνει σωστά την δουλειά του ακόμα και αν δεν φοβάται μην την χάσει. Το αφεντικό που εκτιμά τους υπαλλήλους του και συνειδητοποιεί πως όσο τον χρειάζονται αυτοί, άλλο τόσο τους χρειάζεται και αυτός. Ο Ιερέας, ο δάσκαλος, ο γιατρός, η νοσοκόμα που αντιλαμβάνεται το μέγεθος της προσφοράς του, αντιλαμβάνεται πως τελεί λειτούργημα. Ο οδηγός στον δρόμο που οδηγάει ενσυνείδητα, υπεύθυνα και όχι επιθετικά. Ο καθένας που δεν κοιτάει να "φάει" και να αρπάξει για τον ίδιο και την οικογένεια του όσα περισσότερα μπορεί στερώντας από κάποιον άλλον, μην ολοκληρώνοντας μια εργασία όπως έπρεπε. Ο καθένας που φροντίζει για την δημόσια καθαριότητα, που ανακυκλώνει διότι τον αφορά, που δεν καπνίζει με θράσος δίπλα στο παιδί μου- στο παιδί του. Η μάνα και ο πατέρας που μαθαίνουν στα παιδιά τους να σέβονται, να αγαπούν, να φροντίζουν- τους ιδίους, τους γύρω τους, το σπίτι τους, την πόλη τους, τον κόσμο τους. 

Και όπως πολύ σωστά έγραψε η 20χρονη ανιψιά μου στο δικό της status: 

"Στο Παρίσι ΚΑΙ στη Βηρυτό βομβαρδίζονται, και στο Αιγαίο πνίγονται μήνες τώρα και ΕΔΩ γίνονται διακοπές ρεύματος σε πάνω από 10.000 σπίτια και άλλα τόσα βγαίνουν σε πλειστηριασμούς εν όψει μνημονίου. Μην είμαστε επιλεκτικοί στις "προσευχές" και στην αλληλεγγύη.Η τρομοκρατία δεν είναι μόνο βομβιστικές επιθέσεις."

Η τρομοκρατία έχει πολλαπλά πρόσωπα. Το ίδιο και η δυστυχία. Και η ελευθερία είναι μια μεγαλειώδης,  πολύπλευρη και πολυδιάστατη έννοια που έχει πια αλλοιωθεί, στο όνομα της οποίας έχουν γίνει- γίνονται- οι μεγαλύτερες καταπατήσεις. 

Και μετά πέφτω πάνω σε αυτό το κείμενο της Ελίνας. Και μπαίνω σε νέες σκέψεις...

Αν φοβάμαι; Νομίζω όλη μου τη ζωή. Με έναν πατέρα που προέβλεπε πάντα το χειρότερο δυνατό σενάριο και μια μητέρα που απλά φοβόταν και την σκιά της, νομίζω πως το πρώτο συναίσθημα που διδάχθηκα ήταν αυτό. Είμαι ευγνώμων όμως διότι με έκανε τον άνθρωπο που είμαι σήμερα. Έναν άνθρωπο δηλαδή που προβλέπει πάντα το χειρότερο δυνατό σενάριο,  για δυο λόγους. Πρώτον, για να είμαι προετοιμασμένη και δεύτερον για να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να αποφύγω μια ολοκληρωτική καταστροφή. 

Τι σημαίνει αυτό; Είμαι τυπικότατη στις ιατρικές εξετάσεις μου. Φοράω πάντα ζώνη στο αυτοκίνητο και φυσικά το παιδί μου δεν μετακινείται ούτε πέντε μέτρα χωρίς να είναι δεμένο στο κάθισμα του αυτοκινήτου. Δεν πατάω ποτέ πάνω σε καταπακτές και ποτέ δεν περνάω έναν δρόμο τρέχοντας, ή ακόμα χειρότερα σταματώντας στην μέση αυτού-(όταν είναι διπλής κυκλοφορίας και χωρίς διάζωμα), ώστε να περάσω απέναντι... (έχω δει μπροστά στα μάτια μου άτομο να σκοτώνεται από προσπέραση για αυτή του την επιλογή. Κι όμως ο οδηγός δεν τον είδε.) Εάν έχει καταιγίδα δεν στέκομαι κάτω από δέντρα. Όσον αφορά το παιδί μου, τα μαχαίρια και τα απορρυπαντικά είναι κλειδωμένα μονίμως και τα μπάνια έχουν σύρτη ψηλά στην πόρτα που είναι πάντα κλεισμένος όταν δεν είμαστε μέσα. (όχι κλειδιά διότι μπορούν να ξεχαστούν πάνω και να κλειδωθεί ένα νήπιο μέσα σε ένα δωμάτιο...) 

Με βρίσκεις υπερβολική; Εγώ όχι. Με βρίσκω προσεκτική και προνοητική. Μπορεί να φοβάμαι και να σκέφτομαι το χειρότερο δυνατό σενάριο, μα ποτέ δεν κλείστηκα μέσα στο σπίτι, ποτέ δεν στέρησα από το παιδί μου μια εμπειρία. ποτέ δεν έχω κάτσει να μεμψιμοιρώ για όσες προκλήσεις είχα στην ζωή μου- παρά τις κοίταξα κατάματα όσο και αν με φόβιζαν και τις αντιμετώπισα. Δεν σημαίνει πως δεν θα πάθω ποτέ τίποτα και το ξέρω καλά. Ξέρω όμως πως εγώ τουλάχιστον δεν έκανα κάτι που να το προκάλεσε. 

Αν με ρωτάς λοιπόν αν φοβάμαι για το μέλλον μας με όλα όσα συμβαίνουν; Φυσικά και φοβάμαι. Και πολύ μάλιστα. Ειδικά εφόσον η προσωπική μου άποψη επί του θέματος είναι πως οδεύουμε προς πλήρη και ολοκληρωτική καταστροφή. Αν φοβάμαι κάθε ώρα και στιγμή μην πάθουν τίποτα το παιδί μου και ο άντρας μου; Φυσικά και φοβάμαι. Τρέμω. Την μέρα όμως που θα χάσω αυτή την τόσο δα μικρούλα αχτίδα ελπίδας μέσα μου, την μέρα που θα πάψω να προσπαθώ σε προσωπικό επίπεδο- διότι αυτό μπορώ να κάνω- να αφήσω αυτό τον κόσμο ένα λίγο καλύτερο μέρος, την μέρα που θα νιώθω πως ούτε η προσευχή μου δεν θα έχει νόημα, τότε θα τρομοκρατηθώ. 

Τότε όμως, για μένα, δεν θα αξίζει να ζω.