Ο Θεός στην απώλεια μας...

Άλλο κείμενο είχα στο μυαλό μου για σήμερα, μα ήταν γραφτό τελικά η μέρα να αφιερωθεί  στα αγγελούδια μας... 

Με αφορμή λοιπόν την απορία μιας πολύ "φρέσκιας" μανούλας αγγέλου στην ομάδα μας, παίρνω το θάρρος, σχεδόν το θράσος θα έλεγα, να μιλήσω για ένα τρομερά ευαίσθητο, μεγάλο και πολύ προσωπικό θέμα... 

Η απορία ήταν: Πως συμφιλιωθήκατε με τον Θεό,μετά την απώλεια; 

Καλώς ή κακώς, σε παγκόσμιο επίπεδο υπάρχουν θρησκείες. Η ουσιαστική πίστη σε κάτι ανώτερο, ή η βιολογική ανάγκη να πιστέψεις σε κάτι ανώτερο, πείτε το όπως θέλετε. Στην χώρα μας διδασκόμαστε να πιστεύουμε στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό. Σε προσωπικό επίπεδο πιστεύω βαθιά στην θρησκεία μας και νιώθω πως είναι πράγματι μια ζωντανή θρησκεία. 

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως δεν δέχομαι την ύπαρξη άλλων θρησκειών ή πως κρίνω την ύπαρξη τους. Ο καθένας έχει δικαίωμα να πιστεύει όπου και όσο θέλει, έχει δικαίωμα να μην πιστεύει καν, έτσι και εγώ πιστεύω στον Θεό, τον Χριστό, την Παναγία και το Άγιο Πνεύμα. 

Εφόσον δεν διαθέτω καμία θεολογική γνώση αλλά ούτε και ανάλογη ιδιότητα, θα μιλήσω σε καθαρά προσωπικό επίπεδο για το πως εγώ βίωσα την σχέση μου με τον Θεό μέσα από την απώλεια. 

Η πρώτη μου επαφή με τον θάνατο ήταν στα 7 μου, όταν πέθανε μια συμμαθήτρια μου από κάποια ασθένεια ή σύνδρομο που ποτέ φυσικά δεν διευκρινίστηκε από κανέναν ενήλικα στα παιδικά μας μυαλουδάκια και έμεινα απλά με την απορία που πήγε η Λίνα, γιατί έφυγε, γιατί ο Θεός την ήθελε κοντά του....

Η επόμενη επαφή μου με τον θάνατο ήταν στα 15 μου, όταν χάσαμε δυο ξαδέλφια μου σε δυστύχημα. Ήμουν ίσως σε περίεργη ηλικία για να κατανοήσω πλήρως το γεγονός και παρότι με στεναχώρησε βαθιά νομίζω πως ήταν η πρώτη φορά που μπήκε ο θάνατος σαν πιθανότητα στην ζωή μου, σαν πιθανότητα που δεν κάνει διακρίσεις με βάση την ηλικία, και φοβήθηκα πολύ- πότε θα το πάθω εγώ, εάν θα υποστώ βίαιο πρόωρο θάνατο, εάν και για ποιο λόγο μπορεί να ήθελε εμένα ο Θεός κοντά του. 

Έπειτα, στα 17 μου, έχασα τον πρώτο μου ξάδελφο από καρκίνο των όρχεων. Ο θάνατος του Κώστα ήταν νομίζω αυτός που με διαμόρφωσε στην μετέπειτα αντιμετώπιση του, ήταν αυτός που με ταρακούνησε βαθιά, με σόκαρε και με έκανε να αναρωτιέμαι και να αμφισβητώ πολλά. Κλείστηκα στον εαυτό μου, άκουγα με μανία καταθλιπτικά τραγούδια, έγραφα ασταμάτητα μόνο για τον θάνατο, φορούσα αποκλειστικά μαύρα για 6 μήνες, (και μετά άσπρα- νομίζω πως από τότε και ύστερα αδυνατούσα να φορέσω έντονα χρώματα), σκεφτόμουν γιατί, γιατί, γιατί; Ο Κώστας ήταν το πιο ευγενικό παιδί, το πιο καλόψυχο, έξυπνος, είχε πολλά να προσφέρει. Ήταν αστείος και δυναμικός. Ήταν μόλις 27 χρονών. Δεν είχε καν αρχίσει τη ζωή του... Και αυτή τελείωσε; Έπειτα είδα τον πόνο του γονιού που χάνει το παιδί του- το έζησα πολύ έντονα- αναρωτιόμουν πως να αντέξει, γιατί να αντέξει, που έφταιξε και πληρώνει με αυτό τον τρόπο; Είδα τον πατέρα μου να ασπρίζει μέσα σε μια νύχτα και κατάλαβα πως ο θάνατος παίρνει ένα κομμάτι του εαυτού μας και δεν μας το στέλνει πάλι πίσω. Είδα τους γονείς του Κώστα να παλεύουν όλη την υπόλοιπη ζωή τους με αυτή τους την απώλεια, αυτό το κενό. Να θυμώνουν, να ρωτάνε γιατί, να μετανιώνουν για "λάθη" που νόμιζαν πως έκαναν και αυτά έφταιξαν, να "συμφιλιώνονται" με την ιδέα, με τον Θεό δεν ξέρω, δεν είμαι εγώ αρμόδια να πω... Μα έβλεπα την πάλη... Αναρωτήθηκα, Θεέ μου, πόσες φορές αναρωτήθηκα, πως να ένιωθε ο ίδιος; Εμείς πονάμε, λυπόμαστε, μας λείπει, αυτός, πως ένιωθε αυτός που ήξερε πως σβήνει.... Πως συμφιλιώθηκε αυτός με τον δικό του θάνατο και τον Θεό; 

Σχεδόν αμέσως μετά, δυο καρδιακές μου φίλες έχασαν τις μανούλες τους. Και ξαφνικά κατάλαβα πως ο θάνατος είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωή μας. Πως έχει πολλές μορφές και πάντα πονάει. Πως κάθε θάνατος είναι άδικος. Δεν υπάρχει δίκαιο στον μόνιμο χωρισμό. Πως κάθε θάνατος στερεί από αυτό τον κόσμο μια παρουσία που κάτι θα προσέφερε. Άρχισα να βλέπω την πορεία των φιλενάδων μου- επηρεασμένη πλέον από αυτή τους την απώλεια. Τις επιλογές τους, τις διαισθήσεις τους. Μου μιλούσαν για τα όνειρα τους, τα λόγια που τους έλεγαν οι μανάδες τους σε αυτά. 

Και άρχισα να πιστεύω.... Μετά έμαθα για κάποια σημάδια από τον Κώστα. Πίστεψα ακόμα περισσότερο. Δεν γινόταν αλλιώς. Αν ήθελα να συνεχίσω την ζωή μου χωρίς να με ταλανίζουν μονίμως τα πως και τα γιατί, έπρεπε να αποδεχθώ πως ναι- υπάρχει κάτι ανώτερο. Πως εμείς δεν το κατανοούμε. Πως για κάποιο λόγο, πέραν την δικής μας νοημοσύνης- συναισθηματικής και νοητικής- γίνονται όλα. 

Όταν η απώλεια, χτύπησε πλέον και την δική μου πόρτα, για πρώτη φορά- νομίζω πως πάγωσα. Το έχω ξαναγράψει. Την πρώτη φορά δεν πένθησα σωστά, δεν άφησα τα συναισθήματα να εκδηλωθούν, σχεδόν το "αγνόησα" αν θες, προσποιήθηκα πως δεν έγινε καν. 

Όμως είχε γίνει. Είχα χάσει ένα κομμάτι του εαυτού μου. Για πάντα. Είχα χάσει το παιδί μου το ίδιο. Και όταν πλέον έχασα και το δεύτερο μωρό μου, τότε έσπασα. Ούρλιαξα, θύμωσα, κλείστηκα στον εαυτό μου, απελπίστηκα. Έχασα την πίστη μου- τσακώθηκα αν θες με τον Θεό, διότι έτσι είναι, για να συμφιλιωθείς πρέπει πρώτα να έχεις τσακωθεί.  Δεν ήθελα να πηγαίνω στην εκκλησία, δεν προσευχόμουν, μόνο έκλαιγα και άναβα το καντηλάκι στο μνήμα και αυτό από φόβο- φόβο και αν; 'Αν υπάρχει παράδεισος και φταίξω εγώ να τον στερήσω από το παιδί μου, αν υπάρχει και τον στερηθώ εγώ και δεν ξανασυναντήσω το παιδί μου; 

Μόνο με τον φόβο όμως δεν θα έβγαινα πουθενά... Δεν ξέρω τι ακριβώς με έκανε να ξαναπιστέψω. Μπορώ να σου πω πως αρχικά, βλέποντας το αγγελούδι μου στην φωτογραφία, ζέστανε η καρδιά μου, κατάλαβα αν θες, για ποιο λόγο πενθούσα, για ποιο λόγο πονούσα. Στο πρόσωπο του είδα και την κόρη μου- αυτή που δεν είχα ποτέ την τύχη να δω, να γνωρίσω- έστω και έτσι. Λίγο μαλάκωσα... Αν αυτό δεν ήταν απευθείας παρέμβαση του αγγελουδιού μου, τότε τι; Έπειτα με βοήθησε και ο πνευματικός μου ο οποίος με την Παναγία να τον φωτίζει να μου πει τα σωστά λόγια, με τράβηξε από τα σκοτάδια και με έβγαλε στο φως. Φυσικά καταλυτικό ρόλο έπαιξε και ο άντρας μου, που με στήριξε σαν βράχος, με άφησε να πενθήσω όπως ήθελα- που πίστεψε και αυτός. 

Έπειτα ήρθε και το δικό μου σημάδι που με έπεισε πως ναι υπάρχει Θεός και είναι ο δικός μας. Πως τα αγγελούδια μας, μας βλέπουν και μας θέλουν δυνατές και ευγνώμονες για τη ζωή μας. Το σημάδι που με έκανε να πιστεύω σε ένα ουράνιο τόξο και πως θα έρθει η μέρα που θα περπατήσω στο ίδιο μονοπάτι με τα αγγελούδια μου. 

Αν ήταν εύκολος ο δρόμος ως εδώ; Όχι. Αν ήταν σύντομος. Όχι. Αν έχει τελειώσει; Όχι. Πάντα παλεύεις με τις αμφιβολίες, τον θυμό, τα γιατί, τις ενοχές και τον φόβο. 

Όμως για μένα χωρίς τον Θεό, χωρίς να πιστεύω σε κάτι ανώτερο, χωρίς να ελπίζω σε μια αιώνια πνευματική ζωή πέρα από την λογική μας , δεν βρίσκω κανένα νόημα σε αυτό τον κόσμο, σε αυτή την επίγεια ζωή. Γιατί είναι πράγματι ένας κόσμος που κυριαρχείται από την αδικία, τον πόνο, την δυστυχία. Το μόνο που μπορώ εγώ να κάνω είναι να φροντίσω να είναι η ζωή μου- εδώ- όσο πιο γεμάτη και ουσιαστική μπορώ, καλλιεργώντας την ψυχή μου και το πνεύμα μου έτσι ώστε όταν έρθει η ώρα, εάν και εφόσον υπάρχει παράδεισος να είμαι άξια να σταθώ δίπλα στα αγγελούδια μου. 

Εγώ μόνο αυτό μπορώ να κάνω. Και θα κλείσω με κάτι που μου είπε η γυναίκα του πνευματικού μου μια μέρα, σε μια πολύ σύντομη συζήτηση μας σχετικά με τα αγγελούδια μου... 

Λένε πως ο κόσμος όπως τον βλέπουμε εμείς, είναι σαν ένα υφαντό χαλί από την ανάποδη. Γεμάτο κόμπους,  δεσίματα και όλα αυτά τα μπερδεμένα κουβάρια που χρειάζονται για να γίνει ένα υφαντό ώστε να το γυρίσουμε από την "καλή" και να θαυμάσουμε την ομορφιά του. Έτσι και η επίγεια ζωή μας. Εμείς βλέπουμε μόνο τους κόμπους. Μόνο όταν θα φύγουμε από αυτή την ζωή θα μπορέσουμε να θαυμάσουμε το ύψιστο υφαντό σε όλο του το μεγαλείο. Μόνο τότε θα το δούμε από την καλή και θα θαυμάσουμε την ομορφιά του- θα κατανοήσουμε κάθε μικρό και μεγάλο κόμπο.