Μαμά vs δίχρονο.... Όταν ξέρεις να διαλέγεις τις "μάχες" σου...

Όταν είσαι 24 ώρες το 24ώρο με το δίχρονο τερατάκι σου, είναι μαθηματικά βέβαιο πως δεν θα αγαπιέστε και τις 24 ώρες. (ναι, ναι βάζω μέσα και τον ύπνο, ποιος σας είπε πως ο ύπνος είναι και η εγγύηση για λίγη ηρεμία;;) 

Και ναι, μπορεί να σοκάρεστε, μα ούτε εγώ "αγαπιέμαι" όλες τις ώρες της μέρας με το μαιμουδάκι. Είμαστε δυο διαφορετικά πλάσματα, με διαφορετικές προσωπικότητες, διαφορετικές "υποχρεώσεις', και η διάθεση μας και τα θέλω μας δεν συμπίπτουν πάντα. 

Φυσικά ως, όχι μόνο μεγαλύτερη, μα το κυριότερο ως μητέρα του οφείλω να δείξω εγώ περισσότερη κατανόηση, να του διδάξω εγώ όσα περισσότερα μπορώ, πάντα με την συνεργασία του, να καταπιώ τις δικές μου ανάγκες αλλά το κυριότερο να κάνω πολλές φορές το κάτω στις δικές του επιθυμίες. 

Γιατί; Γιατί διαφορετικά είναι πολύ πιο εύκολο να θυμώσω, να ξεσπάσω στο παιδί χωρίς λόγο και αιτία. Κάποιες φορές πρέπει απλά να διαλέγεις τις μάχες σου, διότι πολύ απλά δεν αξίζουν τόσες "απώλειες" προκειμένου να "νικάς" συνέχεια.  

Με ένα δίχρονο λοιπόν, οι μάχες είναι πολλές και ποικίλες. Από το φαγητό που (δεν) θα φάει, μέχρι και τα σεντόνια που θα στρώσεις στο κρεβάτι του ή τα άπειρα αυτοκινητάκια πεταμένα σε όλο το σπίτι και που αρνείται φυσικά πεισματικά να μαζέψει. Από το "εγώ, εγώ, ΕΓΩΩΩΩΩ!" (θα το κάνω- την σκούπα, το πότισμα, βάλτε την φαντασία σας να οργιάσει!), μέχρι το "Μπορώ, μπορώ, ΜΠΟΡΩΩΩΩ!" και φυσικά το κλασσικό, "Μόνος μου, μόνος μου, μόνος ΜΟΥΟΥΟΥ!" που στην ουσία είναι όλα ίδια και πολλές φορές καταλήγουν σε κλάματα, υστερίες, τσακωμούς. 

Μπορείς όμως όλα αυτά να τα αποφύγεις. Πως; Με το να διαλέγεις τις μάχες σου λέμε! Κάποια στιγμή πρέπει απλά να το κάνεις, αλλιώς δεν θα την βγάλεις καθαρή! Τι εννοώ; 

Δεν πειράζει αν δει και λίγο Mickey Mouse μέσα στην μέρα αν αυτό σου δώσει λίγο χρόνο να κάνεις καμιά δουλειά, να πιεις ένα καφέ με την ησυχία σου, να απλώσεις λίγο το κορμί σου βρε αδελφέ. Δεν πειράζει αν του δώσεις και ένα μπισκότο παραπάνω, αν αυτό τον ηρεμήσει σε μια κρίση άνευ λόγου και αιτίας που απλά βαριέται βασικά και δεν ξέρει τι θέλει.Δεν είσαι κακή μητέρα. Είσαι μια φυσιολογική μητέρα. 

 Δεν πειράζει αν μείνουν οι δουλειές λίγο πίσω προκειμένου να του δώσεις εκείνη την αγκαλιά που αποζητά κρεμασμένος από το μπατζάκι σου- σχεδόν επιβάλλεται να μείνουν οι δουλειές πίσω- πρώτον, διότι ΠΟΤΕ δεν αρνούμαστε μια αγκαλιά στο παιδί μας όσο χρονών και αν είναι και επειδή δεύτερον είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο και στο υπογράφω πως άπαξ και του δώσεις αυτή την αγκαλιά και τον αποκλειστικό χρόνο που ζητάει, πολύ σύντομα θα απομακρυνθεί από αυτήν, γεμάτος από την ενέργεια που ήθελε να πάρει και θα συνεχίσει τις δραστηριότητες του ήσυχα και ωραία. 

Δεν πειράζει αν κοιμηθεί στο κρεβάτι σας το βράδυ αφότου ξυπνήσει μέσα στην νύχτα- είσαι τόσο κουρασμένη γιατί να διακόψεις τον τόσο πολύτιμο ύπνο σου, γιατί να μην νιώσει το παιδί την ασφάλεια και ζεστασιά που λαχτάρησε ξυπνώντας μέσα στη νύχτα- άλλωστε, δεν θυμάσαι πόσο γλυκός ήταν ο ύπνος στο κρεβάτι των γονιών σου όταν ήσουν και εσύ παιδί; Έτσι νιώθουν και αυτά. Άλλωστε δεν υπάρχει καλύτερο από το να ξυπνάς με ένα μουτράκι όλο γλύκα κολλημένο στο δικό σου το πρωί. 

Δεν πειράζει αν σκορπίσει όλα τα λαχανικά στο πάτωμα της κουζίνας την ώρα που μαγειρεύεις προκειμένου να τον απασχολήσεις μα και να του μάθεις ταυτόχρονα ποια είναι λαχανικά, ποια φρούτα και πόσα είναι από το καθένα. Το ίδιο συμβαίνει με όλες τις δουλειές του σπιτιού, τον έχω αφήσει να αδειάσει ολόκληρο συρτάρι με καλαμάκια προκείμενου να καταφέρω να κάνω το σίδερο, ή να ανακατέψει μια ολόκληρη σακούλα με ρούχα προκειμένου να κατεβάσω τα χειμωνιάτικα- μα το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο. 

Κάνω την δουλειά μου χωρίς υστερίες, θυμούς και κλάματα, αυτός διασκέδαζει απίστευτα φυσικά και έτσι όλοι είμαστε ευχαριστημένοι. Πολλές φορές μου λέει ο Παναγιώτης: "Πως τον αφήνεις να κάνει τόση βαβούρα, θα μάθει έτσι και θα το κάνει συνέχεια" Μα δεν το κάνει. Φροντίζω να του δώσω να καταλάβει πως το επιτρέπω την εκάστοτε φορά λόγω του ότι έχω δουλειά να κάνω και πως κανονικά δεν επιτρέπεται. Και πραγματικά πάντα με ρωτάει. 

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως σε κάποια πράγματα δεν είμαι απόλυτη- ότι και να γίνει. Αυτά είναι πάντα θέματα ασφαλείας αλλά και καλής συμπεριφοράς. Δεν χτυπάμε- ούτε καν τον εαυτό μας- δεν κάνουμε φασαρία σε ώρες κοινής ησυχίας και κάποια πράγματα στο σπίτι απλά δεν επιτρέπεται να τα πειράζουμε διότι είναι διακοσμητικά και όχι παιχνίδια, είναι μηχανήματα και όχι παιχνίδια, ή είναι απλώς επικίνδυνα. Τέλος. Ήρεμη, αποφασιστική φωνή- διότι πάντα θα δοκιμάζουν τα όρια σου ακόμα και σε αυτά που γνωρίζουν πως δεν πρέπει να κάνουν- ανένδοτη στον κανόνα ενώ αγνοώ το ξέσπασμα εκτός και αν ενέχει σωματικό κίνδυνο. 

Επίσης στο ΤΕΡΑΣΤΙΟ θέμα των επιλογών ενός δίχρονου... Ω Θεέ μου... Μέχρι να βρω το κόλπο δεινοπάθησα. Δέκα λεπτά να αποφασίσουμε σε ποιο ποτήρι θα πιούμε τον χυμό μας, δέκα λεπτά να διαλέξουμε πιρούνι,  δέκα λεπτά να αποφασίσουμε ποιο παραμύθι θα διαβάσουμε, ποια δραστηριότητα θα ακολουθήσουμε.... δέκα από εδώ, δέκα από εκεί πάει η μέρα και εμείς ακόμη διαλέγαμε. Μην δίνετε πολλαπλές επιλογές. Λάθος, λάθος, λάθος. Επίσης, μην δίνετε μια επιλογή σαν δεδομένη- πάλι λάθος αρχίζει η υστερία , πχ "ΔΕΝ ΘΕΛΩ μακαρόνια!!!"και πάρτον πάλι στο πάτωμα... 

Η σωστή ερώτηση δεν είναι "Τι θες να φάμε σήμερα;" , ή η δήλωση "Σήμερα θα φάμε μακαρόνια". Το σωστό είναι ένα:  "Τι θες να φάμε σήμερα; Μακαρόνια με κιμά ή μακαρόνια με τυρί;" Έτσι και η δόλια η μάνα φτιάχνει αυτό που ήθελε και το παιδί νομίζει ότι ήταν δικιά του επιλογή. Πάντα του δίνουμε επιλογές ανάμεσα σε δυο μόνο πράγματα. Εμένα με έχει σώσει αυτή η τακτική. 

Τέλος στα άπειρα "ΕΓΩ! ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ! ΜΠΟΡΩΩΩΩ!" που ακούω όλη μέρα η τακτική μου είναι πάντα η ίδια. "Κάντο! Φυσικά! Για να δω, μπορείς; Αν δεν μπορείς φώναξε με", και πράγματι τον αφήνω και δεν ξέρετε πόσες φορές με έχει εκπλήξει επειδή... μπορεί! Αν δε, αυτό που θέλει να κάνει δεν είναι ασφαλές του δίνω πάντα την ίδια επιλογή. "Ή μαζί ή καθόλου" Και πάντα επιλέγει το μαζί.  (φυσικά!) 

Στα περίφημα tantrums, τα ξεσπάσματα δηλαδή χωρίς πάντα λόγο και αιτία, των δίχρονων- όταν δείχνουν να ξεφεύγουν από τον έλεγχο και η αγνόηση τους δεν βοηθάει, τότε επιστρατεύω τον αδιαμφισβήτητο ¨αντιπερισπασμό", (τεχνική επιβεβαιωμένη και από την Αλεξία με 7 παιδιά- οπότε κάτι ξέρει), ο οποίος όσο πιο παιχνιδιάρικος τόσο πιο αποτελεσματικός, ενώ αν δεν έχω διάθεση ή έμπνευση μια απλή ζεστή αγκαλιά πάντα φέρνει το επιθυμητό αποτέλεσμα. (πιστέψτε με!)

Φυσικά ποτέ μα ποτέ δεν θα του πω "Μην κλαις" ή "Θύμωσες; θα σου περάσει", (αν συνεχίσετε να το λέτε αυτό θα έρθει η ώρα που δεν θα του περνάει- να με θυμηθείτε!), "Μην θυμώνεις", ¨Μην φωνάζεις", "Μην στεναχωριέσαι" διότι κάθε έκφραση συναισθήματος είναι υγεία και αυτό πρέπει να το διδαχθεί από εμάς. Είναι φυσιολογικό και να θυμώσει και να κλάψει και να φωνάξει - άνθρωπος είναι και μάλιστα τώρα μαθαίνει να ελέγχει αυτά του τα συναισθήματα. Μπορούμε όμως να πούμε, "Καταλαβαίνω πως είσαι θυμωμένος, στεναχωρημένος, κτλ ξέσπασε αν το έχεις ανάγκη και πες μου τι μπορώ να κάνω. Θες να σε πάρω μια αγκαλιά; Τι σε πείραξε, τι σε ενόχλησε;" Είναι μαγικό πόσα μπορούμε να μάθουμε όταν εκφραζόμαστε και εμείς οι ίδιοι και όταν συζητάμε μαζί με τα παιδιά αντί απλά να επιχειρούμε να επιβαλλόμαστε. Κάτι που φαίνεται σε μας παράλογο ή μικρό στο δικό τους κόσμο, μυαλό και καρδιά μπορεί να είναι τεράστιο. Είναι τεράστιο. Και οφείλουμε να του δώσουμε την σημασία που του αξίζει. Και φυσικά ποτέ δεν παραλείπουμε την θετική παρότρυνση, όπως τι όμορφος που είσαι όταν χαμογελάς, είμαι πολύ ευτυχισμένη όταν γελάς, μπράβο σου που τα κατάφερες, προσπάθησε είμαι σίγουρη πως κάποια στιγμή θα τα καταφέρεις και το βασικότερο όλων: 

"Σε αγαπώ" 

Να λέτε σε αγαπώ στα παιδιά σας μέρα νύχτα. Ακόμα και όταν μεγαλώσουν τόσο που δεν θα θέλουν να το ακούνε. Που δεν θα αποκρίνονται "Και εγώ". Να το λέτε, γιατί είναι δύναμη, φάρμακο και ασφάλεια. Ακόμα και αν το ξέρουμε, είναι πάντα όμορφο να το ακούμε, έτσι δεν είναι;  

Οπότε ναι. Πότε, πότε δίνω και ένα μπισκότο παραπάνω στο μαιμούδι, ή θα τον παροτρύνω να δει λίγο Άκη στην τηλεόραση, (τον Πετρετζίκη καλέ ποιον άλλον;), μπορεί και να του δώσω και την πιπίλα του εκτός ώρας ύπνου για να χαλαρώσει λίγο, θα τον πάω και δεύτερη βόλτα μέσα στην μέρα για να εκτονώσει την ενέργεια του και ας μην μαζέψω τα πιάτα στην κουζίνα... 

Δεν έχω χάσει.... Έχω απλώς διαλέξει τις μάχες μου... Έχω επιλέξει σε κάποιες να υποχωρήσω. Σε άλλες επιμένω σθεναρά. Αυτό δεν με κάνει αποτυχημένη. Με κάνει μια άξια στρατηγό. Ή επίμονο στρατιώτη. Πείτε το όπως θέλετε. Μπορεί να μην κερδίζω κάθε μάχη, μα "πολεμάω". Και αυτό είναι που έχει σημασία. 


(* αυτές φυσικά είναι οι προσωπικές μου διαπιστώσεις, απόψεις και εμπειρίες, με το δικό μου παιδί-  και τον ανάλογο χαρακτήρα του- ένα δίχρονο παιδί, με ένα μόνο παιδί μέσα στο σπίτι και ενώ είμαι full time μητέρα. Δεν σημαίνει πως ισχύουν για όλους και σίγουρα δεν έχω καμία περαιτέρω αρμοδιότητα πέραν της μητρότητας για τα όσα μοιράζομαι μαζί σας)