Το ομολογώ! Παράτησα το πλέξιμο πριν καλά καλά αρχίσω! (τι τραγωδία ζω...)

Σαν άνθρωπος έχω ένα θεματάκι. (βασικά πολλά έχω, αλλά σήμερα θα ασχοληθώ με αυτό το ένα). Δεν μπορώ να εγκαταλείψω κάτι που αρχίζω. Όταν δηλαδή δεσμευτώ σε κάτι, ακόμα και αν αυτό με κουράσει ή πάψει να με ενδιαφέρει, δεν μπορώ να το "σταματήσω". Ιδίως αν μέσα στο μυαλό μου ή και στην πραγματικότητα, δεν έχει ολοκληρωθεί. 

Αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό. Για την ακρίβεια μάλλον κακό είναι. Κατ' αρχάς, είναι καθαρά ψυχαναγκαστικό. Το ξέρω. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως μπορώ να το ελέγξω. Επιπλέον, οι ρίζες αυτού του ψυχαναγκασμού πάνε βαθιά πίσω στα παιδικά μου χρόνια, όταν ήταν κομματάκι ανεπίτρεπτο να αφήσω κάτι στην μέση. Μπορούσα να το κάνω, μα οι τύψεις και οι ενοχές από την υποβόσκουσα κριτική θα με κυνηγούσαν για πολύ πολύ καιρό. Τυχαίνει να είμαι και μέλος μιας οικογένειας που είναι δυναμική, δεν το βάζει κάτω ποτέ, δεν κλαίει και στόχος της είναι πάντα η τελειότητα. Τι να τα λέμε, δεν φταίει ποτέ αποκλειστικά ένας άνθρωπος για τα κουσούρια του. (αλλά και για τα προτερήματα του, να τα λέμε και αυτά- όχι τίποτε άλλο με διαβάζει η μανούλα μου και στεναχωριέται εύκολα!) 

Επίσης, όταν ασχοληθώ με κάτι και πορωθώ, για ένα διάστημα θα με ακούς να μιλάω και να ασχολούμαι αποκλειστικά με αυτό.Και ποτέ μα ποτέ, δεν το παρατάω στην μέση.  Ρώτα την κουμπάρα μου και θα σου πει. Πρώτα ήταν ο Elvis, μετά οι κατασκευές από πηλό, μετά το διάβασμα όσων βιβλίων δεν είχα διαβάσει μέχρι τα 15 μου, (ναι, ναι και τα παιδικά!), μετά τα κοσμήματα από παραμάνες και χάντρες, μετά ο Stephen King, μετά η κατασκευές μασκών, μετά τα ψηφιδωτά, μετά οι χειροποίητες μπλούζες, μετά η μαγειρική, μετά το σινεμά από τις απαρχές του κόσμου, μετά οι φωτογραφίες, μετά η ζαχαροπλαστική, μετά, μετά, μετά... 

Τα γράφω λοιπόν και συνειδητοποιώ με χαρά πως τα περισσότερα εξ αυτών εξακολουθούν και αποτελούν μεγάλες μου αγάπες, απλά τώρα πια με μέτρο και σύνεση. Τώρα πια η αλήθεια είναι πως ο νέος μου ψυχαναγκασμός είναι το μαιμούδι μου και δεν με βλέπω να ξεκολλάω γρήγορα από αυτόν. Και το blogging. Ούτε αυτό βλέπω να με χάνει σύντομα. Τελευταία όμως επεχείρησα να ξεκινήσω κάτι που ήθελα πάντα. 

Το πλέξιμο. Την περίοδο μάλιστα που το ξεκίνησα, είχα την γιαγιά μου σπίτι, δηλαδή ότι καλύτερο για να μάθω αποτελεσματικά και γιατί όχι τέλεια. Αααα, ονειρευόμουν τις δημιουργίες μου στην σειρά,  τα νήματα που θα αγόραζα, τους συνδυασμούς, την υπέροχη κουβέρτα που θα έφτιαχνα του Δημήτρη με πολύχρωμα grannys squares. Μιλάμε για μεγαλεπήβολα σχέδια όχι αστεία. Τι και αν προσπάθησε η γιαγιά μου τόσες φορές. Τι και αν με διόρθωνε ξανά και ξανά. Τι και αν μου έδινε θάρρος πως με τα λάθη μαθαίνεις, τίποτα εγώ. Να μη λέω να καταλάβω πως να διορθώσω μια λάθος θηλή, να μην καταλαβαίνω καν πως γίνεται η "πρώτη αλυσίδα" με την οποία ξεκινάς. Τίποτα. Έπρεπε να είναι δίπλα μου διαρκώς να το πλέκει σχεδόν μόνη της στην ουσία. Δεν μπορούσα φυσικά να την έχω πάντα δίπλα μου, και με τα video στο you tube και αν μπερδευόμουν. Έτσι, τα όνειρα άρχισαν να γίνονται εφιάλτες με μπλεγμένες θηλές και πονεμένα χέρια, η αυτοπεποίθηση μου στα πατώματα, (τι νοικοκυρά είσαι που δεν μπορείς να πλέξεις), τέτοια ωραία σκεφτόμουν και δεν μπορούσα να διανοηθώ πως θα τα παρατήσω. Είχα τάξει μια κουβερτούλα στην ανιψιά μου και είχα σκοπό να της την χαρίσω! 

Μα ποιον προσπαθώ να κοροϊδέψω; Αφού μια κάλτσα πάω να μαντάρω και θα μου πάρει πέντε λεπτά να περάσω την κλωστή και να δέσω τον κόμπο στο τελείωμα. Που πάντα είναι τόσο χοντρός που πιθανότατα να νιώθεις πως έχεις πετραδάκι στο παπούτσι σου. Δεν το έχω τι να κάνω;; Το πήρα λοιπόν απόφαση. 

Θα το παρατήσω στην μέση, τι να κάνω, να σκάσω; (αχ το βλέπω γραμμένο και μου κακοφαίνεται..) Όμως όχι, θα το παρατήσω γιατί τι να κάνουμε δεν είμαστε όλοι για όλα, και όσο και να θέλω να είμαι παραδοσιακή μάνα και κυρά με τα όλα της, το πλέξιμο θα το παραλείψω παρακαλώ πολύ. (και την τσάκιση στο παντελόνι, μου είναι απολύτως ακατανόητη). 

Νομίζω λοιπόν πως λίγο μεγάλωσα, ωρίμασα. Αποδέχθηκα το γεγονός πως δεν μπορείς να είσαι τέλειος. Πως δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος. (μα δεν γίνεται κιόλας). Αποδέχθηκα το γεγονός πως το να εγκαταλείπεις μια προσπάθεια δεν σημαίνει πως είσαι και φυγόπονος. Μάλλον είσαι απλά αρκετά συνειδητοποιημένος ώστε να κατανοήσεις και εν τέλει να αποδεχθείς πως δεν μπορούν να γίνουν όλα, πάντα και από όλους. 

Αυτά τα ολίγα... Και να ξέρετε. Όταν προκύπτουν κάτι τέτοιες αναρτήσεις, τρελές και ασυνάρτητες δυο εξίσου τρελές προσωπικότητες φταίνε- η Ελίνα, ναι- ναι αυτή που μας προέκυψε από το πουθενά και κοντεύει να μας τρελάνει, και η Μάρθα φυσικά που μας ξεσηκώνει καλά καλά, μας πορώνει και μετά μπορεί και να την χάσεις από το ίδιο της το project! (ορίστε, τι νόμιζες πως δεν θα το έλεγα;;!!Όχι που θα εκτεθώ ανεπανόρθωτα μόνη μου!)