Λοιπόν, νομίζω πως έχουμε ήδη κάνει ένα τεράστιο λάθος σαν γονείς.
Έχουμε μάθει τον μικρό να κοιμάται με σχεδόν απόλυτη ησυχία.
Ξεκίνησε πιο πολύ επειδή στην αρχή δεν αναγνώριζα τους ήχους του ως νέα μανούλα και καμία μα καμία εμπιστοσύνη δεν έδειχνα στην ενδοεπικοινωνία, συνεχίστηκε λόγω θηλασμού που κοιμόταν πολύ διακεκομμένα με αποτέλεσμα να θυμίζω πλέον ζόμπι από την αϋπνία και έτσι μόλις επιτέλους κοιμόταν , κοιμόμουν και εγώ, που τι έκπληξη! Κοιμάμαι με ησυχία.
Και μετά απλά διατηρήσαμε την ήδη υπάρχουσα κατάσταση. Γιατί όπως και να το κάνουμε αν είσαι μόνη μανούλα στο σπίτι δεν μπορείς δα να ακούς τα πρωινάδικα στη διαπασών. Πρέπει να ακούς το παιδί. Ουσιαστικά δεν μπορείς να βλέπεις καν τηλεόραση μιας και κάπου κοντά στο οπτικό σου πεδίο θα είναι και το παιδί, συνήθως στο σαλόνι, και αν αυτό το τερατάκι πάρει πρέφα το μεγάλο επίπεδο γυαλιστερό πράγμα θα κάθετε σαν χαζό να κοιτάει με ανοιχτό το στόμα- πάει.
Ένα εκατομμύριο νευρώνες μόλις καταστράφηκαν. Και δεν το θέλουμε αυτό!
Στο σπίτι λοιπόν επικρατεί αρκετή ησυχία. Λάθος, λάθος, λάθος!
Το αποτέλεσμα αυτού του λάθους μας είναι το λιγότερο τραγελαφικό. Το να βλέπουμε ελληνικές σειρές σχεδόν στο mute και να μαντεύουμε τους διαλόγους είναι το λιγότερο. Απλά επιλέγουμε πλέον προγράμματα με υπότιτλους. Το να λέμε τα νέα μας το βράδυ ιδίως ψιθυριστά είναι και λίγο χαριτωμένο και εν τέλει δίνουμε περισσότερη προσοχή ο ένας στον άλλον.
Το τραγικό είναι να βήχουμε κάτω από τα παπλώματα, να βγαίνουμε από το δωμάτιο για να φυσήξουμε τη μύτη μας, (όχι δεν είμαστε άρρωστοι, ο ένας είναι καπνιστής και ο άλλος αλλεργικός), να ξυπνάω τον άντρα μου επειδή ροχαλίζει και ξυπνάει το παιδί!! Τραγικό είναι να έχουμε τα κινητά σε τόσο χαμηλή ένταση που δεν ακούμε κλήση για κλήση! (Ήμαστε που είμαστε λίγο αντικοινωνικοί, θα χάσουμε και αυτούς τους φίλους που ακόμα μας αντέχουνε!) Τραγικό είναι να με κοιτάει έντρομος ο Παναγιώτης επειδή κουνιέται ο μικρός και να μου λέει σχεδόν σφυριχτά και με μισάνοιχτα χείλη, "Σσσσσσσσ.... σαλεύει, σαλεύει!" Τραγικό είναι να το παίζουμε ψόφιοι κορίοι μόλις ανοίξει λίγο τα μάτια του, (καλύτερα και από κασκαντέρ σε ταινία τρόμου) γιατί πολύ απλά έτσι ξανακοιμάται!!
Γελάμε φυσικά πάααρα πολύ με όλα αυτά και συνήθως φυσικά αθόρυβα μιας και όταν μας πιάνει το νευρικό γέλιο το μικράκι μας... κοιμάται!!!!
Το ημερολόγιο μιας μαμάς
Έχουμε μάθει τον μικρό να κοιμάται με σχεδόν απόλυτη ησυχία.
Ξεκίνησε πιο πολύ επειδή στην αρχή δεν αναγνώριζα τους ήχους του ως νέα μανούλα και καμία μα καμία εμπιστοσύνη δεν έδειχνα στην ενδοεπικοινωνία, συνεχίστηκε λόγω θηλασμού που κοιμόταν πολύ διακεκομμένα με αποτέλεσμα να θυμίζω πλέον ζόμπι από την αϋπνία και έτσι μόλις επιτέλους κοιμόταν , κοιμόμουν και εγώ, που τι έκπληξη! Κοιμάμαι με ησυχία.
Και μετά απλά διατηρήσαμε την ήδη υπάρχουσα κατάσταση. Γιατί όπως και να το κάνουμε αν είσαι μόνη μανούλα στο σπίτι δεν μπορείς δα να ακούς τα πρωινάδικα στη διαπασών. Πρέπει να ακούς το παιδί. Ουσιαστικά δεν μπορείς να βλέπεις καν τηλεόραση μιας και κάπου κοντά στο οπτικό σου πεδίο θα είναι και το παιδί, συνήθως στο σαλόνι, και αν αυτό το τερατάκι πάρει πρέφα το μεγάλο επίπεδο γυαλιστερό πράγμα θα κάθετε σαν χαζό να κοιτάει με ανοιχτό το στόμα- πάει.
Ένα εκατομμύριο νευρώνες μόλις καταστράφηκαν. Και δεν το θέλουμε αυτό!
Στο σπίτι λοιπόν επικρατεί αρκετή ησυχία. Λάθος, λάθος, λάθος!
Το αποτέλεσμα αυτού του λάθους μας είναι το λιγότερο τραγελαφικό. Το να βλέπουμε ελληνικές σειρές σχεδόν στο mute και να μαντεύουμε τους διαλόγους είναι το λιγότερο. Απλά επιλέγουμε πλέον προγράμματα με υπότιτλους. Το να λέμε τα νέα μας το βράδυ ιδίως ψιθυριστά είναι και λίγο χαριτωμένο και εν τέλει δίνουμε περισσότερη προσοχή ο ένας στον άλλον.
Το τραγικό είναι να βήχουμε κάτω από τα παπλώματα, να βγαίνουμε από το δωμάτιο για να φυσήξουμε τη μύτη μας, (όχι δεν είμαστε άρρωστοι, ο ένας είναι καπνιστής και ο άλλος αλλεργικός), να ξυπνάω τον άντρα μου επειδή ροχαλίζει και ξυπνάει το παιδί!! Τραγικό είναι να έχουμε τα κινητά σε τόσο χαμηλή ένταση που δεν ακούμε κλήση για κλήση! (Ήμαστε που είμαστε λίγο αντικοινωνικοί, θα χάσουμε και αυτούς τους φίλους που ακόμα μας αντέχουνε!) Τραγικό είναι να με κοιτάει έντρομος ο Παναγιώτης επειδή κουνιέται ο μικρός και να μου λέει σχεδόν σφυριχτά και με μισάνοιχτα χείλη, "Σσσσσσσσ.... σαλεύει, σαλεύει!" Τραγικό είναι να το παίζουμε ψόφιοι κορίοι μόλις ανοίξει λίγο τα μάτια του, (καλύτερα και από κασκαντέρ σε ταινία τρόμου) γιατί πολύ απλά έτσι ξανακοιμάται!!
Γελάμε φυσικά πάααρα πολύ με όλα αυτά και συνήθως φυσικά αθόρυβα μιας και όταν μας πιάνει το νευρικό γέλιο το μικράκι μας... κοιμάται!!!!
Το ημερολόγιο μιας μαμάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια σας είναι η κινητήριος δύναμη μου, Η αλληλεπίδραση που χρειάζεται κάθε blogger με τους αναγνώστες του. Θα χαρώ πολύ να σας δω εδώ κάτω...