Τι θέλει πραγματικά ένα παιδί;

Υπάρχει μια τεράστια βιομηχανία που θα πουλήσει οτιδήποτε προκειμένου να έχουμε το μωρό μας όσο το δυνατόν λιγότερο αγκαλιά και να ασχολούμαστε όσο το δυνατόν λιγότερο μαζί του. 

Relax, περπατούρες (οι οποίες παρεμπιπτόντως έχουν καταργηθεί από το '95), ηλεκτρονικές κούνιες, baby jumpers,  μουσικά περιστρεφόμενα, μέχρι και relax με i-pad έβγαλε πρόσφατα η fisher price! (το λιγότερο που μπορώ να το χαρακτηρίσω είναι εγκληματικό!) 

Δεν λέω κάποια είναι απαραίτητα ακόμα και για μια μαμά πλήρους απασχόλησης προκειμένου να βρίσκει χρόνο για τις απαραίτητες δουλειές του σπιτιού. Όταν όμως βλέπω πως, όσο ήσυχος και αν παίζει με τα παιχνίδια του, μόλις εμφανιστώ -είτε εγώ είτε ο πατέρας του- λάμπει το πρόσωπο του όλο, τότε τι να τα κάνω όλα αυτά; Αμέσως γονατίζω και αρχίζω να παίζω μαζί του και εν τέλει του φτάνω εγώ για να διασκεδάσει. Αρκεί να ψηλαφίσει το πρόσωπο μου, να τραβήξει τα μαλλιά μου και τα ρούχα μου, να κοιτάει εκστασιασμένος τις γκριμάτσες μου και να ακούει με απόλυτη προσήλωση τα τραγουδάκια και τα παραμύθια που του λέω. 

Μια βόλτα στη γειτονιά, ακόμα και για ένα μωρό μόλις 6 μηνών είναι απλά μαγική. Θα παρατηρήσει τα ΠΑΝΤΑ γύρω του και αν ταυτόχρονα του λέμε τι βλέπουμε τότε είναι απόλυτα ευτυχισμένο. Και αν κλάψει μέσα στη νύχτα γιατί να βάλω το μουσικό περιστρεφόμενο ή τον προτζέκτορα τοίχου και να τον αφήσω να προσπαθήσει να αποκοιμηθεί μόνος του, όταν αν τον σηκώσω έστω για λίγα λεπτά στην αγκαλιά μου θα κοιμηθεί αμέσως γαληνεμένος, νιώθοντας απόλυτη ασφάλεια; Γιατί απαιτούμε από ένα ανθρωπάκι που για εννιά ολόκληρους μήνες ήταν αναπόσπαστο κομμάτι μας, να μπορεί να ανεξαρτητοποιηθεί τόσο άμεσα; Γιατί να μην κοιμηθώ αγκαλιά με το παιδί μου αν αυτό του προσφέρει 2 ώρες μεσημεριανού ύπνου, αντί να το αφήσω να ξυπνάει κάθε δέκα λεπτά με κλάματα στη κούνια του; 

Φοβόμαστε τόσο πολύ μην "κακομάθει" το παιδί μας, μας τρομάζουν τόσο πολύ τα σχόλια των μεγαλύτερων μας ότι δεν θα ξεκολλάει από πάνω μας, που μάλλον δεν συνειδητοποιούμε πως τα χρόνια "εξάρτησης" και "προσκόλλησης" του παιδιού με τους γονείς είναι λίγα, πως οι στιγμές που θα θέλει να παίξει μαζί μας δεν είναι τόσες όσες νομίζουμε, πως τα χρόνια περνάνε γρήγορα και τουλάχιστον εγώ προτιμώ να μετανιώσω για κάτι που έκανα, παρά για κάτι που δεν έκανα... Γιατί δεν νομίζω πως θα τον πάω δα και φαντάρο κρατώντας τον στην αγκαλιά μου.... (για όσους ανησυχούν τόσο πολύ που τον κρατάω τόσο πολύ αγκαλιά ή που τον φοράω στο sling αντί να τον βάζω στο καρότσι...) 

Το μωρό μου μεγαλώνει κάθε λεπτό που περνάει και δεν πέρασα τόσα πολλά για να χάνω το οτιδήποτε....

Το ημερολόγιο μιας μαμάς